Toen ik jaren geleden in een justitiële inrichting werkte kwamen er vaak jongeren binnen die op veertien of vijftienjarige leeftijd al heel zelfstandig waren. Ze moesten wel, want er waren geen volwassenen om hen heen geweest om dit voor hen te doen. We zeiden dan tegen elkaar dat dit een kind was dat een ‘huis’ had gebouwd zonder fundament. Of op een scheef fundament. Graag wilden we hen leren hoe ze konden leven in deze maatschappij.
Later, toen ik me ging mixen in de wereld van coaching hoorde ik de metafoor van het ‘huis’ vaak terug als in: ‘je kunt de gebreken maskeren, de scheuren in de muren pleisteren, maar het niet zichtbaar zijn van deze verschijnselen neemt de oorzaak, de disbalans in het fundament, niet weg’. Het enige wat werkelijk helpend is, zo zeiden ze dan, is terug naar de basis om de balans te herstellen. Op het fundamentele niveau. En daar boven ze dan ene fantastische oplossing voor.
Geloof me, ik vind het logisch dat we dit willen doen. Echter, ik geloof dat externe middelen zoals medicatie of instrumentele vaardigheden geen soelaas bieden voor de langere termijn. En zelfs het doorgronden van je familiesysteem, het leren van duizenden ademhalingstechnieken of het resetten van je zenuwstelstel laat de symptomen slechts tijdelijk verdwijnen.
Tien jaar geleden kreeg ik een inzicht dat mijn perspectief volledig veranderde. Een inzicht waardoor mijn lichaam nog altijd wankelt, maar ik er niet meer onder lijdt. Want wat nu als er niets mis is met ons? Wat nu, als wij als mensen geen wankele huizen zijn maar we als de lucht daarin en eromheen zijn? Als we onszelf als huis zien, dan zijn we natuurlijk geneigd te zoeken naar wat ons ondergraaft of wat ons kan stutten. Maar wanneer we beseffen dat we als de lucht zijn – aanwezig zowel binnen als buiten het huis – dan zien we de gebeurtenissen in je lichaam en je systeem vanuit een ander perspectief.
We voelen de wankeling dan wel maar zijn dan meer als de onbewogen waarnemer, die begrijpt dat onze ware aard niet wordt beïnvloed door de fysieke of mentale onrust. Net zoals lucht niet kan instorten, ben je als bewustzijn niet gebonden aan de instabiliteit van het ‘huis’.
Onze wankelheid komt uit onze interpretatie van het leven, omdat we niet verbonden zijn met wie we in de kern werkelijk zijn. De uitnodiging aan jou is dan ook om weer thuis te komen. Dat is wat je wankelheid je vertelt.
Durf je je te laten dragen door het leven? Wetende dat je geen huis bent dat in kan storten maar de lucht die in beweging kan komen en altijd weer de luwte hervindt? Je hoeft jezelf niet te helen. Je innerlijke reis is het werkelijke medicijn. Door het begrijpen van de aard van onze gedachten en hoe ze onze ervaringen vormen, bouw je aan een solide thuis in jezelf, niet als afgescheiden individu, maar als een expressie van het alomvattende bewustzijn. Dit verrijkt niet alleen ons eigen leven, maar ook dat van de mensen om ons heen.
