Ik maak me klaar om naar bed te gaan in mijn grote huis waar ik de dag lachend en spelend had doorgebracht. Ik kijk mijn lief aan en knipoog wanneer ik de bel hoor gaan. Het is zomer, nog niet donker, en zonder dat ik me druk maak wie er om deze tijd voor de deur kan staan loop ik de trap af en trek in één beweging de voordeur open. Te laat besef ik dat de man voor de deur geen vriendelijke blik in zijn ogen heeft. En dat de deur die ik openmaak een druk van buitenaf mee krijgt met de kracht van zijn linkerhand. Terwijl ik achteruit deins, hem naar binnen zie stappen en een glinstering van het mes in zijn rechterhand gewaarword trek ik mezelf terug uit mijn droom. De eerste steek in mijn borstkas die volgt krijg ik nog mee, maar daarna besef ik de illusie van het geheel.
De klok geeft 02.05 uur ’s nachts aan. Ik schud mijn hoofd en merk op hoe mijn lichaam van slag is door de nare droom. Ik besluit mijn telefoon te pakken, mijn gedachten te verzetten en simpelweg te wachten tot het gevoel in mijn lijf is verdwenen. Tot ik weer rustig ben en weer rustig in slaap kan vallen. Een ongestoorde slaap met zachte fluffy regenboog dromen. Die gun ik mezelf wel na dit brute spektakel.
De volgende ochtend word ik redelijk uitgerust wakker. Hoewel de droom naar was en ik echt een klein uur nodig had om te herstellen heb ik daarna nog lekker geslapen. Het enige wat me eigenlijk nog aan mijn droom herinnerde waren de reacties op mijn post op Facebook, waarvan ik al vergeten was dat ik die ’s nachts – ter afleiding – had geplaatst. Maar deze reacties doorlezend kwam ik wel tot een besef. Een belangrijke ook. En die wil ik graag met je delen.
“Als je anders naar een probleem kijkt, verandert het probleem. En wellicht is het dan zelfs geen probleem meer.” Die gedachte werd me keer op keer vertelt. In ontelbare lezingen en workshops hoorde ik elke keer dat niet hetgeen er gebeurt een probleem is, maar dat wat onze mind ervan maakt. Wanneer de spreker inspirerend genoeg was voelde zo’n uitspraak vaak als een light bulb moment. Alsof mijn leven even een upgrade kreeg door het boek dat ik las, een workshop die ik bezocht of een quote die binnenkwam.
En toch, hoewel ik het ineens zag en begreep is werd mijn leven er niet direct door veranderd. Herken je dit? Dat je iets weet waardoor het vanaf nu anders zou kunnen zijn. Maar het verandert niets. Je weet iets anders maar er is nog geen verschil.
Eén van de zaken waarin ik met dit fenomeen worstel is Mindset. Het is een woord waarmee je in de onderwijssector en in businesscoaching tegenwoordig wordt doodgegooid. Iedereen wil je helpen de juiste mindset te krijgen. Voor succes. Of voor het leren. Voor hoe je met geld omgaat. Oneindig veel mogelijkheden zijn er.
Maar.. wat ik mis was een klein kennisfeitje wat mijn leven al jaren eerder verandert zou kunnen hebben: je lichaam reageert. Ongeacht wat je net hebt geleerd van een inspirerende spreker. Je lichaam ‘weet’ niet of wat je in je hoofd haalt echt is en dus gaat het zich klaarmaken voor whatever she thinks dat nodig is. Hoewel je nieuwe kennis ervoor zorgt dat je nu gelooft dat het anders is, geeft je lichaam nog steeds de oude reactie. Of in mijn geval: mijn gevoelens ervoeren het als probleem en dus wás het een probleem.
Het is zoals wakker schieten uit een droom waarin je vermoord wordt. Je wéét dat het niet echt is maar toch gaat je hart als een razende tekeer, staan je oren strak omhoog om elk vreemd geluid in huis op te vangen en durf je niet opnieuw in slaap te vallen, angstig als je bent dat het nog een keer gebeurt. En dit principe werkt op alles door. Op elk moment van ons leven.
Dus… wanneer iemand je vertelt dat ervaringen en gedachten één geheel zijn en niet los van elkaar staan, dan wijst die persoon je op een diepere waarheid. Boosheid ontstaat niet door de handeling van een medeweggebruiker, maar door de interpretatie die je eraan geeft. Het zijn jouw aannames, gedachten en oordelen die de boosheid creëren. De confrontatie tussen jouw verwachtingen van hoe het zou moeten zijn en de realiteit veroorzaakt emoties. Maar in werkelijkheid zijn ervaringen en gedachten onlosmakelijk verbonden, en het erkennen van deze eenheid kan bevrijdend zijn.
Maar dit weten is niet genoeg! Het is alsof ik wakker schiet uit mijn nachtmerrie en vanaf het moment dat ik besef dat het een droom is, mijn lichaam acuut rustig zou kunnen zijn. Alsof de hormonen die de sterke lichamelijke reactie hebben veroorzaakt direct zouden zijn verdwenen en mijn hart weer klopt alsof het nooit op hol was geslagen.
Wat je in het ‘nu’ lichamelijk ervaart, is het resultaat van wat je ooit, lang geleden, hebt geleerd en geïnternaliseerd. Het is hoe je gevormd bent door je omgeving, opvoeding en cultuur. Het is wat je hebt gekoesterd, gevoed en verzorgd. Als je een nieuwe waarheid wilt ervaren, moet je een nieuw zaadje koesteren, een nieuw inzicht voeden en de gewenste gevoelens koesteren die je wilt hebben in bepaalde situaties. Op die manier kan dit zaadje in het veld van het leven tot bloei komen.
En dan, op een onverwacht moment, zal het leven je opnieuw uitdagen. Word je afgesneden in het verkeer, ervaar je een gevoel van falen, loopt iets niet zoals jij wilt. En dan merk je ineens dat je lichaam wél anders reageert. Je ervaring is veranderd. Dit komt doordat je gedachte is veranderd.
Dus de belangrijkste vraag is misschien: hoe ga jij dit nieuwe zaadje koesteren, zodat het tot volle bloei kan komen? Hoe zorg je ervoor dat het niet verpletterd wordt wanneer het zijn eerste groene spruiten laat zien en nog niet straalt van kleur? Wat ga jij in de tussentijd, tot het zover is dat je je wilt voelen, tegen jezelf zeggen? Hoe ga je oefenen, kleine situaties opzoeken en opmerken wat er gebeurt? Een zetje hierin nodig? Geef je op voor de opleiding Theater van het Leven!
