Het is 27 mei 2017 als ik de stoute schoenen aantrek en een mail stuur aan een Nederlands bedrijf dat jurkjes verkoopt met het credo ‘happiness in a dress’. De maanden ervoor had het mijn hart gestolen, en eigenlijk niet eens vanwege de folklore en retro uitstraling die zorgde voor een soort van natuurlijke staat van vrolijkheid, maar met name vanwege een model dat op de foto’s te zien was. Deze jonge vrouw was behalve mooi vanwege haar open uitstraling ook intrigerend vanwege de tattoo op haar onderarm. Een woord wat ik niet kon lezen, maar wat me ergens positief triggerde. Ik wist alleen niet waarom. En op deze bewuste zaterdag stuur ik hierover een mail zonder te weten waar dit me gaat brengen.ste wilde doen. Weet je, soms is de weg al aangelegd zonder dat we het weten. Mogen we lopen om het te ontdekken. Zullen we achteraf de dots connecten, ook al lijkt het nergens op te slaan en een zootje ongeregeld. Als je vertrouwt op wat er gebeurt, jezelf niet in de weg staat te doen wat je mag gaan doen en het leven de kans geeft zich te ontvouwen gebeuren er de mooiste dingen. De dingen waarvan je in je hart voelt dat het klopt…
Nu dacht ik dat ik gevraagd had in mijn mail of zij de betekenis van de tattoo wisten, en toen ik het antwoord terug kreeg verbaasde het dat ze me behalve de betekenis van de tattoo ook de naam en het instagram account van het model doorgaven. De tattoo bleek inderdaad een woord te zijn. Een mantra in het Tibetaans, Om mani padme hum, op de correcte wijze geschreven als Om manipadmé hum. Dit is de meest gereciteerde mantra in het Tibetaans boeddhisme. Het is een invocatie, aanroeping van de bodhisattva Avalokitesvara, (bezitter van) het Juweel-Lotus.
De mail bleef een paar weken in mijn mailbox hangen terwijl ik het internet afzocht naar de verdere betekenis en verschillende schrijfvormen in andere oosterse talen. Zelfcompassie, dat bleek wel de meest algemene omschrijving te zijn. Een mooi woord, iets waar ik met oa de opleidingen de Moed om te Falen veelvuldig mee bezig was. Maar of ik het op mijn arm wilde wist ik niet. Om geen overhaaste beslissingen te nemen kocht ik plaktattoo’s welke de twee (!) jaar daarna veelvuldig werden uitgetest.
Hoewel ik hem mooi vond, er complimenten over kreeg en zowel ik als anderen bleven er al bijna aan gewend waren dat dit een echte tattoo was bleef die twijfel. En ik weet dat wanneer twijfel blijft ik niets moet doen. Geen tattoo met deze tekst dus. Het leven ging ondertussen door en hoewel de tattoo niet zichtbaar werd in mijn leven kwam het Tibetaans Boeddhisme wel elke keer terug. Via een lezing over LuJong, waar ik na enkele minuten in tranen naar zat te luisteren omdat ik intuïtief voelde dat mijn lijf deze vorm van healing yoga aankon, kwam ik er in mijn docentenopleiding ook veelvuldig mee in aanraking.
In aanloop naar mijn Lu Jong examen las ik enkele boeken over de Tibetaanse geneeswijze en het boeddhisme. Getriggerd doordat ik oa bodhisattva Avalokitesvara tegenkwam, maar ook omdat diep in mij iets roerde van herkenning, besloot ik een boek te kopen over de boeddhistische psychologie. Het was daar waar mijn brein een koprol maakte. Want in die paar honderd bladzijden las ik ineens wat ik de afgelopen jaren in mijn opleidingen doorgaf. Opleidingen die ik gaf omdat ik vond dat de wereld deze kennis moest hebben, de bruggen gelegd mochten worden, maar dat niemand dit nog leerde. En als niemand het deed dan mocht ik dit dus doen. Vanuit die gedachte waren mijn opleidingen ontstaan. Ik zag hoe zelfs één van de online programma’s teruggeleid kon worden naar een specifieke stroming binnen het boeddhisme. En het enige dat ik kon doen was knipperen met mijn ogen. Niet beseffend wat dit impliceerde.
Ik kocht nog een boek. En nog eentje. Voordat ik het wist kon ik niet stoppen met lezen. En telkens weer opnieuw werd ik getriggerd, steeds meer ontroerd. Hoe kon het zijn dat alles wat ik las, alles wat ik wist, hier verteld werd? Maar ik had het niet geleerd door langdurig op een kussentje te mediteren. Ik had dit geleerd door oa aan clownerie te doen. Minder en minder leek ik te begrijpen van hetgeen zich voltrok. En meer en meer zag ik hoe bijzonder het was dat deze kennis blijkbaar een weg tot mij had gevonden, deels via de wetenschap en deels door simpelweg te doen.
Een leergang bij een boeddhistisch genootschap volgde. Een korte introductie van hun werkwijze die niet bij me bleek te passen. Alsof ik zocht naar ‘waar ik thuishoorde’ bleef ik begin 2019 dwalen over internet, lezend in boeken en pratend met mensen die zich in deze vorm van het boeddhisme gespecialiseerd hadden. In een opwelling besloot ik te googelen op boeddhisme en clownerie. In het Engels, want ik verwachtte niet dat er in Nederland zich iemand mee bezig zou houden. Wat schetst mijn verbazing dat er als hits wel degelijk Nederlandse artikelen verschenen. Een interview in een tijdschrift trok mijn aandacht. Daar was ze. De vrouw die mij de afgelopen 10 jaar clownerie had geleerd. Zij bleek jaren ervoor een tijdlang in een boeddhistisch klooster te hebben gewoond en de levenslessen die ze hieruit mee had genomen verdiepte haar clownerie werk. En blijkbaar was ik in staat geweest die impliciete lessen te leren, te integreren en ze me eigen te maken…. iets waar ik me nooit bewust van was geweest. Tot nu…
De tattoo
De wens voor een tattoo bleef. En hoewel de tekst ‘Om mani padme hum’ steeds meer naar de achtergrond ging kwam de wens om een unalome te laten plaatsen groter. Dit teken is oorspronkelijk een boeddhistisch symbool, die een spiraal of een zigzaglijn voorstelt. Het staat voor het pad dat elk persoon aflegt tijdens zijn of haar leven. Dit pad kan recht zijn of met bochten en gevuld met stress, angst, geluk en liefde. Het begint in het centrum van de spiraal, wat naar voren komt als het punt waarin we gevangen zijn in onze angsten en zwakheden. Met de tijd die verstrekt en het afleggen van de weg, wordt de geest helder en kan men zichzelf bevrijden.
Maar wie ging hem zetten? Phoe, de zoektocht naar een goede tatoeëerder leek me een enge. Hoe wist ik waar of bij wie aan te kloppen? Ik besloot – zoals ik vaker doe in mijn leven – het ’t universum in te gooien. Ik wist wat ik wilde. En als de persoon op mijn pad zou verschijnen zou ik het weten. Zo gebeurde het dat toen een vriendin van me twee maanden later een tattoo liet zien op haar bovenarm ik gelijk wist ‘bij deze persoon moet ik zijn’. Ze had me haar naam al eerder genoemd, maar ik had destijds niet echt goed gekeken. Ik checkte die dag snel haar instragram foto’s, werd gerustgesteld door haar werk en zonder nog verder na te denken vroeg ik haar e-mailadres en stuurde dezelfde dag nog een mailtje. Ik kon een dag of tien later terecht.
De spanning nam toe hoewel ik zo min mogelijk aan het moment zelf probeerde te denken. En toen ik van zaterdag op zondag wakker werd midden in de nacht en ik merkte dat mijn gedachten toch weer uit gingen naar dat enge moment van pijn besloot ik haar instagram account te checken. Er stonden nieuwe foto’s op waaronder een foto van haar waarop ik in een flits iets meende te herkennen. Mijn onderbuik roerde zich. De opmerking van mijn vriendin kwam terug die had gezegd ‘ze zet het liefst fijn werk, maar zelf heeft ze een hele andere stijl tattoo’s. Veel dikker en vetter werk.’Ik kreeg kippenvel terwijl mijn ogen zich over het kleine fotootje op mijn telefoon zich verplaatsten van haar gezicht naar haar onderarm, waar ik zonder al te veel moeite de desbetreffende tattoo terugvond. Dit was het model wiens naam me genoemd werd in het mailtje twee jaar ervoor…
Een korte check op de mail die ik destijds had gekregen beaamde het. Dezelfde naam. Hetzelfde insta account. De vrouw met de tatoeage die me eerder maandenlang intrigeerde had me op het pad gezet naar zoveel herkenning, zoveel leermomenten en uiteindelijk ook naar mijn volgende stap in ontwikkeling. De vrouw met de tattoo was degene die hem bij mij ging zetten. En toen ik teruglas wat mijn oorspronkelijke vraag was in mijn mail bleek dat ik er al die tijd al om gevraagd had. In mijn mail had ik namelijk niet gevraagd om de betekenis van déze tatoeage. Nee, ik schreef letterlijk ‘wat betekent háár tattoo’? Direct gevolgd door de vraag ‘wie is deze vrouw en kunnen jullie me met haar in contact brengen’?
Hoe groot is die kans? Letterlijk… hoe groot is de kans dat het model dat je op een foto ziet en wiens tatoeage je waardeert degene is die jou uiteindelijk gaat tatoeëren? Als je het me gezegd zou hebben had ik je hard uitgelachen. Túúrlijk is zoiets niet mogelijk. Toch? Of bestaat er in het leven iets wat groter is dan ons, groter dan wat we kunnen bedenken? Die voorbij alle logica in het leven sommige dingen ineens mogelijk maakt…
Het had overigens geen zin gehad als ik toen in contact was gekomen. Zij tatoeëerde destijds nog niet. Ze had eerst iets anders te leren voordat ze koos voor datgene wat ze het liefste wilde doen. Weet je, soms is de weg al aangelegd zonder dat we het weten. Mogen we lopen om het te ontdekken. Zullen we achteraf de dots connecten, ook al lijkt het nergens op te slaan en een zootje ongeregeld. Als je vertrouwt op wat er gebeurt, jezelf niet in de weg staat te doen wat je mag gaan doen en het leven de kans geeft zich te ontvouwen gebeuren er de mooiste dingen. De dingen waarvan je in je hart voelt dat het klopt…
Een korte check op de mail die ik destijds had gekregen beaamde het. Dezelfde naam. Hetzelfde insta account. De vrouw met de tatoeage die me eerder maandenlang intrigeerde had me op het pad gezet naar zoveel herkenning, zoveel leermomenten en uiteindelijk ook naar mijn volgende stap in ontwikkeling. De vrouw met de tattoo was degene die hem bij mij ging zetten. En toen ik teruglas wat mijn oorspronkelijke vraag was in mijn mail bleek dat ik er al die tijd al om gevraagd had. In mijn mail had ik namelijk niet gevraagd om de betekenis van déze tatoeage. Nee, ik schreef letterlijk ‘wat betekent háár tattoo’? Direct gevolgd door de vraag ‘wie is deze vrouw en kunnen jullie me met haar in contact brengen’?
Hoe groot is die kans? Letterlijk… hoe groot is de kans dat het model dat je op een foto ziet en wiens tatoeage je waardeert degene is die jou uiteindelijk gaat tatoeëren? Als je het me gezegd zou hebben had ik je hard uitgelachen. Túúrlijk is zoiets niet mogelijk. Toch? Of bestaat er in het leven iets wat groter is dan ons, groter dan wat we kunnen bedenken? Die voorbij alle logica in het leven sommige dingen ineens mogelijk maakt…
Het had overigens geen zin gehad als ik toen in contact was gekomen. Zij tatoeëerde destijds nog niet. Ze had eerst iets anders te leren voordat ze koos voor datgene wat ze het liefste wilde doen. Weet je, soms is de weg al aangelegd zonder dat we het weten. Mogen we lopen om het te ontdekken. Zullen we achteraf de dots connecten, ook al lijkt het nergens op te slaan en een zootje ongeregeld. Als je vertrouwt op wat er gebeurt, jezelf niet in de weg staat te doen wat je mag gaan doen en het leven de kans geeft zich te ontvouwen gebeuren er de mooiste dingen. De dingen waarvan je in je hart voelt dat het klopt…
