Mijn hoofd staat nooit stil. Ik denk, bouw bruggen, voer gesprekken in mijn hoofd. En ik dagdroom. Ik denk dat dat mijn grootste talent is. En, mijn grootste uitdaging…
Verwachtingen
Als ik nadenk over iets dat me gaat gebeuren dan heb ik er gelijk een heel plaatje bij. En dat plaatje geeft gevoelens. En die gevoelens lijken de waarheid te zijn. Zo kon ik vroeger meer genieten van de voorpret tijdens het boeken van een vakantie dan van de hele ervaring zelf. Of was ik al zenuwachtig voor kritiek nog voordat ik me überhaupt in een situatie had begeven waar deze mogelijk gegeven zou kunnen worden.
Of dit nu te maken had met hoogsensitiviteit, hoogbegaafdheid of beelddenken weet ik eigenlijk niet. Het maakt me ook niet zoveel uit. Want de naam doet er niet toe. Ik had er last van en wilde ervan af… Leven in je hoofd is toch een beetje alsof je een film aan het kijken bent. Hoe fijn ook, je beseft dat dit niet het werkelijke leven is. Te lang naar het beeldscherm starend raak je toch een beetje de verbinding kwijt met wat er daadwerkelijk om je heen gebeurt, wie daar op dat moment is met wie je je had kunnen verbinden…
En dat is precies wat me vaak overkwam tijdens mijn vele dagdromen. Of wanneer ik me realiseerde dat mijn voorspelling niet uitkwam en ik daar dan allerhande gevoelens bij kreeg (vaak negatieve natuurlijk).
Dagdromen lijkt dus een toffe, plezierige bezigheid. Maar op een gegeven moment begon ik te zien dat mijn dagdromen met me aan de haal gingen. Tijd voor verandering dus! Ik las en leerde veel. Als je maar openstaat voor verandering kom je van alles tegen, zeg maar. Een verandering van mindset, mindful leven, mezelf minder serieus nemen, dingen opzoeken die ‘naar’ voelen zodat ik geen weerstand meer zou ervaren wanneer in real life de gevoelens me zouden overvallen…
Ik voelde me de bom. Ik had dit levenslesje ff ‘in the pocket’. Zo. dacht. Ik.
Or not..
Er blijken dus toch nog van die momenten te zijn dat ik niet door heb vooraf dat ik bepaalde verwachtingen heb. En dat zijn eigenlijk achteraf altijd de meest lollige momenten. Daar achter te komen. Om jezelf kunnen lachen door wat er was gebeurd. Of gewoonweg jezelf in alle vriendelijkheid te beschouwen. Omdat het nu eenmaal is wat er is. Dit is wat mij overkwam.
Ik ging naar een masterclass LuJong in Duitsland voor mijn opleiding. Het laatste weekend. De grande finale, zo voelde het. Mijn examenonderdelen had ik behaald en ik kon deze 2,5 dag simpelweg genieten van de lessen van Lama Tulku Lobsang, de andere deelnemers en de bewegingen. Als niet-sportief-typetje-die-moest-erkennen-toch-een-yoga-meisje-te-zijn boekte ik samen met anderen een huisje, typte het adres in mijn TomTom en ging op pad.
Een jaar eerder kon ik mijn arm niet hoger dan mijn schouder tillen. Slikte ik dagelijks pijnstillers tegen de pijn en voelde me altijd stukken minder sportief dan de gemiddelde vrouw van mijn leeftijd. Maar de afgelopen maanden had ik geleerd dat mijn lijf best wat kon hebben. Het was sterker en flexibeler geworden. De pijn was er nog wel, maar stukken minder.
En toch, die drie dagen… ik vond het best veel. De vele keren dat sport op de planning stond. Het vele zitten op een yoga matje, wellicht in een koude airconditioned zaal vanwege de bijna 300 mensen die aanwezig zouden zijn…
Hoewel ik wist dat ik het ‘kon’ had ik me wel goed voorbereid. Extra dekens mee zodat ik me niet enkel beschermde tegen de kou maar ook mijn lichaam kon ondersteunen met dekentjes onder knie of heup wanneer mijn lijf krakkemikkig zou zijn van het vele bewegen. Pakje pijnstillers in mijn tas. Of eigenlijk twee pakjes, want ik wilde ook een ontstekingsremmende variant hebben.
Mijn hele voorbereiding was dus gericht op het doorstaan van pijn. Dacht ik…. want natuurlijk gaf het leven me terug waar mijn verwachting precies had gezeten. En waar ik dus als mens nog wat te leren had.
Het weekend
De vrijdag begon prima. Afwisseling in teachings en beweging. Lekker strak qua tijd. Ik genoot van de snelheid, de power, de focus die het inhouden van de adem met zich meebracht. Precies wat ik ervan verwacht had eigenlijk. Pittig maar prima te doen.
En toch keek ik ‘savonds met een schuin ook op het programma van de tweede dag. Vier momenten om te beoefenen stonden er ingepland. En dat terwijl ik hier nu al voelde dat ik stevig gesport had. De twee uur van vandaag gaf me een milde spierpijn. Ik haalde onzichtbaar mijn schouders op en bedacht me ‘ik kan dit. Ik ga het overleven. Mijn pijnstillers heb ik bij’.
Ik had nog geen idee… geen enkel idee van de verrassing die me te wachten stond, maar de volgende dag kwam ik er vrij snel achter. Met de eerste les die begon en een meditatie bleek te zijn, de tweede les die voorbij ging zonder actieve beoefening, de middag die ingevuld werd met het gezamenlijk doornemen van de oefeningen zodat iedereen de laatste wijzigingen zou meekrijgen en tot slot het zingen van een afsluitende mantra, viel het me binnen…
Een hele dag had ik hier gezeten. Was ik hier geweest. Lijfelijk althans. Mijn geest was deels elders. Ik was onbewust namelijk toch aan het wachten geweest tot de beproeving begon. En heel diep vanbinnen was ik – omdat het nu een ‘fijne’ dag was geweest en ik geen beproeving had ervaren – niet alleen teleurgesteld maar stiekem zelfs een beetje boos. Geïrriteerd door de man op het podium die me niet mijn ultieme test had gegeven. Boos op mezelf omdat ik me had laten meeslepen door verwachtingen waarvan ik niet wist dat ik ze had. Want als ik in de diepste krochten van mijn ziel keek dan had ik me willen ‘bewijzen’. Ik had de wereld met mijn deelname aan deze dagen kunnen tonen toch echt een yoga meisje te zijn doordat ik het redde om zoveel te bewegen.
En ineens zag ik het
Ineens besefte ik door dit inzicht hoezeer ik in de toekomst had geleefd, mijn gedachten voor waar had aangenomen. Hoe ik bijna gehoopt had de pijn te ervaren omdat het me het gevoel van ‘zie je wel, ik had dit voorspeld’ zou geven. Een gevoel dat fysiek pijn zou doen maar me geestelijk een schouderklopje zou geven. Ik had het immers goed voorspeld. Ik was degene die de wereld begreep. Die zaken voorzag. Die was voorbereid.
En het was exact daar dat ik ontroert raakte. De tranen in mijn ogen sprongen. Ik was zo ongelofelijk blij dat ik daar was en zo dankbaar voor de mensen om me heen. Want met hen kon ik delen hoe mijn gedachten er met me vandoor waren gegaan zonder dat ik het doorhad. Bij hen kon ik delen hoe het niet uitkomen van mijn angstige gedachten me teleur had gesteld. Ze begrepen het…
Vroeger had ik mensen om me heen die begrepen dat ik teleurgesteld was als een vakantie tegenvalt, een romantisch uitje minder hollywoodachtig verloopt of een opleiding toch niet aan mijn verwachtingen voldoet. Wellicht omdat dit was wat ík destijds begreep. Maar hadden ze dit ook begrepen? Deze tegenvaller? Die eigenlijk een meevaller bleek te zijn omdat ik nu zeker wist de zondagochtend zonder pijn op te staan? Hadden ze me meewarrig aangekeken? Had ik het zelf gesnapt?
Nu alles wat ik vooraf had bedacht niet waar bleek te zijn, nu ik besefte dat ik wellicht nóg meer had kunnen genieten van wat er gebeurde zonder 10% van mijn mind uit te besteden aan wat nog zou komen… Precies nú was ik dankvoor voor het feit dat ik samen was met mensen die dit begrepen. Mensen die hun eigen gedachten, gevoelens, verwachtingen, teleurstellingen en ervaringen onder de loep namen. Die erom lachten. Die beseffen dat ze ‘op weg zijn’. Mensen die me aankeken met de hartelijkheid van een moeder die haar kind ziet stuntelen. Die niet zeiden dat ik ‘dit niet moet doen’, of zeggen ‘hoe ik het kan oplossen, verbeteren of ermee kan ophouden’.
Simpelweg mensen die herkennen hoe lastig het is. En me waarderen vanwege het feit dat ik het opmerkte en erover sprak. Want die openheid, naar mezelf en naar anderen, die maakt dat ik er weer was. Hier. Nu. Zonder laagjes, zonder glitter en glamour. Zonder opsmuk of kijk mij eens. Gewoon aanwezig. Als mensen onder elkaar. Verbonden in onze pogingen het leven te leven zoals het is.
