Het vinden van echte connecties, onvoorwaardelijke liefde en persoonlijke vrijheid kan best lastig zijn. We denken vaak dat we pas open kunnen zijn als we iemand volledig vertrouwen. Maar moet dat echt? Soms kan het juist helpen om niet te verwachten dat alles perfect loopt.
Intimiteit en liefde krijg je niet door het af te dwingen, dat snapt iedereen. Maar gewoon de hoop opgeven dat je niet afgewezen wordt? Dat gaat voor velen een brug te ver. Toch is dat belangrijk. En het betekent niet dat we niet gelukkig willen zijn. Als we iemand alleen vertrouwen om ons veilig te voelen, is dat meer zelfbescherming dan echt vertrouwen. We openen ons pas als we weten dat er niets mis zal gaan en zelfs dan blijven we mogelijk waakzaam. In plaats van alles te willen controleren, kunnen we daarom beter accepteren wat er gebeurt.
De paradox van vertrouwen en openheid
Ik zag het laatst in een improvisatie gebeuren. Twee spelers speelden een prachtig nonverbaal spel waarbij de ene speler op een gegeven moment besloot ruimte tussen zichzelf en de ander te scheppen. Er werd een stap terug gezet. En nog eentje. En nog eentje. Dit werd echter helemaal geaccepteerd. De ander probeerde haar niet over te halen, voelde zich niet afgewezen maar koos er simpelweg voor om met liefde en begrip ruimte te bieden en zelf ook stapjes naar achteren te doen. We hielden onze adem in, zo intiem was de scene, ondanks dat ze meters van elkaar afstonden. En toen ze aan het einde van het podium kwamen werden er kushandjes toegeworpen, alsof ze het echt jammer vonden dat ze elkaar niet in het midden hadden aangeraakt.
Eén van de spelers kwam daarna opnieuw op. Dit keer met een andere medespeler. Deze medespeler nodigde consequent uit om dichtbij te komen. Toen dit keer op keer werd afgewezen maar de uitnodiging bleef werd opnieuw een stapje terug gezet. Als kijkers hielden we onze adem in. Hoe zou het deze keer aflopen? Dat het anders was zagen we al snel. Want deze nieuwe medespeler bleef onverminderd proberen over te halen weer naar voren te komen. De gelaatsuitdrukking, een onnatuurlijk brede glimlach, droeg een bijna griezelige vastberadenheid. Steeds weer werd er gebaard, om dichterbij te komen. Wat natuurlijk gedoemd was te mislukken. Ontgoocheld verlieten beide spelers het podium.
De kracht van radicale onbevangenheid
Door onszelf toe te staan radicaal onbevangen te zijn en zonder verwachtingen open te staan voor alles wat het leven ons biedt, kunnen we echte intimiteit en liefde ervaren. Deze houding stelt ons in staat om het leven ten volle te omarmen. Als er iets gebeurd nemen we het ook minder persoonlijk, we accepteren wat er is. Zo aanvaarden we vreugde als het fijn is en omhelzen teleurstelling als dit opkomt in het moment.
In plaats van te worstelen met verbinding kunnen we kiezen voor openheid en onbevangenheid. Ervoor kiezen om te leven met openheid, zonder verwachtingen. Om te stoppen met onderhandelen met het leven en in plaats daarvan vrede te sluiten met onze ervaringen.
Dit is de weg naar ware intimiteit, liefde en vrijheid. Dit is de uitnodiging van het leven aan ons. Neem jij hem aan?
