Afgelopen weken had ik het vijf keer. Nadat ik in de auto was gestapt en de snelweg opreed hoorde ik ‘tok’. Telkens rechts. Telkens wanneer er voldoende verkeer was dat een steentje op had kunnen laten schieten, maar elke keer niet in de buurt van een vrachtwagen met steengruis of zand op de weg.
Ik baalde ervan. Ik heb niet standaard zo’n verfstick in de auto liggen, dus ik zou die zeker mogen gaan kopen. Of nog erger, dat ik het vergat en er over een jaar achter zou komen dat ik roestplekken had. En was mijn voorruit niet ook nog beschadigd? Dat zou zeker veel tijd en wellicht ook geld gaan kosten. Wat waren de nieuwe afspraken over eigen risico ook alweer?
Dat soort gedachten schoten door mijn hoofd als ik de ‘tok’ hoorde. Om het vervolgens na een minuutje ook weer los te laten want er waren immers ergere dingen in de wereld dan wat steenslag op je auto. Of leukere dingen. Of boeiendere… En daar gingen mijn gedachten alweer. Naar andere tijden en plekken waar ze graag vertoefden.
Gisteren ging het anders. De vijfde ‘tok’ maakte dat ik dacht: ‘Weer rechts? Dat is raar. Wat als het nu eens geen steenslag is?’ En voor ik het wist spotte ik in mijn rechter ooghoek een gedeukte PET-fles. Alsof er een gordijn aan mogelijkheden openschoof, zo voelde de nieuwe werkelijkheid. Alsof de vernauwing er alleen maar was omdat ik mezelf nog niet had afgevraagd of het ook anders kon.
Natuurlijk kon het anders verklaard worden. Met een thermostaat op ‘tropisch’ en de blazer op recht vooruit wist ik in de 5 minuten erna nog een ‘tok’ te ontlokken aan de fles die nu steeds minder gedeukt ging worden. De fles die er al weken lag, maar die nu door de dalende buitentemperatuur gekke dingen ging doen met mijn hoofd.
Het herinnert me eraan waarom het ook al weer zo belangrijk is om ervan uit te gaan dat je het wel eens fout zou kunnen hebben. Ik moest gelijk denken aan het boek ‘oeps’ van Kathryn Schultz. Over waarom fouten maken ons grootste talent is. Ik geef de opleiding ‘de Moed om te Falen’. De meesten van ons doen er alles aan om fouten te vermijden. We willen ze niet maken en we willen er het liefst ook niet over nadenken dat onze vooronderstellingen fout zijn. We snappen dat de mensheid in de loop der jaren een aantal zaken heeft geleerd en dat we nu ‘slimmer zijn’ dan we een paar eeuwen geleden waren. Maar datzelfde op de toekomst projecteren? Of op mezelf? Wanneer het over onszelf gaat, al onze geliefde overtuigingen, hier in de tegenwoordige tijd, dan vliegt deze abstracte waardering van feilbaarheid het raam uit en kunnen we niets bedenken waar we verkeerd over zijn. Met dank aan de PET-fles kon ik dit even kwijtraken en uit mijn onrealistische bubbel van waarheid stappen. Soms is het leven meer dan je denkt!
Zie hier de eerste ted-talk van Kathryn:
