Het was begin 2019 en het leven leek zo lekker te kabbelen… Mijn bedrijf liep goed. De online training werd redelijk vaak verkocht. Cursisten waren overdondert door de hoeveelheid kennis en ik kon door met het opleiden van trainers rondom HSP. En dat was het moment dat ik voelde dat alles anders mocht…
* in januari bedacht ik dat ik naast impro en flow ook iets wilde met yoga, met stilte, met de diepte ingaan…
* in februari ontstond het idee een geheel jaarprogramma te gaan maken..
* waar ik heel maart druk mee was…
* om in april te beseffen dat het hier om leiderschap draait..
* en in mei te voelen dat ’t traject te groot en plomp was
* dus het opgedeeld vele kleine losse programma’s. Voor ieder wat wils…
* ik kon rustig op vakantie gaan. Dacht ik…
Plottwist nummer één:
Een prachtige zomerdag in juli. Daar zat ik. Hoofd in mijn handen. Dikke tranen over mijn wangen. Dit moment had ik niet zien aankomen. Het thema nieuw leiderschap blonk me al helemaal tegemoet. Maar hoe meer ik op vakantie over leiderschap las én sprak des te meer voelde ik dat het niet klopte. Ik kon wel ‘nieuw’ leiderschap zeggen, maar anderen hoorden dat als het oude leiderschap. Wat ik ermee bedoelde kwam niet uit de verf. En ik voelde dat ik daar iets aan mocht doen.
Daarvoor mag ik je even meenemen in een stukje uitleg. Ik leg mezelf namelijk al vijftien jaar toe op improviseren en het toepassen van theaterinterventies in mijn dagelijkse leven. Het leerde me om situaties tegemoet te treden vanuit dankbaarheid en goede zin. En vanuit die basis te ervaren wat er op mijn pad kwam. Te durven toelaten wat dat met me deed. Door te spelen was er geen goed of fout, er waren enkel gevoelens. En als ik die toeliet en in mijn lijf zakte dan kwam de volgende handeling vanzelf. Voelde het leven moeiteloos.
Maar… tegelijkertijd voel ik me een verrader wanneer ik zeg dat ik me ga toeleggen op zaken als improvisatie, storytelling en clownerie. Want wie ben ik om zonder theaterachtergrond, zonder enige ervaring op de bühne, zonder wedstrijd theatersport, zonder diploma tot chief storyteller, zonder zelfs een opleiding in dramatechnieken, mijn leven te gaan toeleggen op de meerwaarde die deze zaken hebben op je werk en je leven? Gelukkig herkende ik dit stemmetje. ‘Wie ben ik nu helemaal om’ is de tweelingzus van ‘ben ik wel goed genoeg’ leerde ik ooit van Brené Brown.
Door diepgaand te begrijpen hoe die stemmetjes als een masker werkten snapte ik ineens hoe onze menselijke ervaring ontstond. Ik begreep dat ik niet kon kiezen welke stem omhoog kwam en dus ook niet welk gevoel er ontstond. Maar ik had wel de kans om er ‘als het ware langsaf te kijken’. Om te geloven dat er ook een wereld naast die beperkte waarheid bestond. Ineens begreep ik wat ik de jaren ervoor ervaren had in theatersessies, clownerieworkshops en impro-lessen. We ‘spelen’ het masker dat we dragen, maar we kunnen het ook leren zien als een toneelspel, alsof jij op het toneel wel vanalles laat zien, maar je weet dat het niet echt is.
Ik nam een slok van mijn cola terwijl ik al deze herinneringen aan me voorbij liet gaan. De lessen die ik had geleerd uit het verleden. Hoe theorie en praktijk zich in me verstrengeld hadden. En hoe ik niet alleen mezelf zoveel verder had weten te brengen in het leven maar ook zovele anderen. Wat begon met de AvonturenClub in het najaar van 2012 omdat ik het mezelf gunde ’te spelen’ en met anderen op een innerlijke reis wilde gaan, groeide uit tot de opleiding de Moed om te Falen. Een train-de-trainers opleiding die dit najaar voor de 5e maal gaat starten. Dit was wat ik deed. Wat ik leef. Wie ik ben!
Ik voelde waar ik mijn moed had laten liggen, waar ik de kwetsbaarheid niet was aangegaan. Waar ik niet de kans greep te zeggen waar ik voor stond. Niet de verantwoordelijkheid nam te kiezen voor wat mijn hart me in had gegeven. En op dat moment sloeg het binnen. Voelde ik dat ‘moedig leiderschap’ dichter bij de waarheid van wat ik kan betekenen zou gaan staan. Ik voelde – en schreef in mijn nieuwsbrief – dat ik de moed mocht hebben om aan mezelf en de wereld toe te geven dat ik het meeste blij wordt van spelen. Dat ik mensen dit ‘anders zien’ wilde leren. Het was precies waar mijn eigen oproep lag.
En daarom zat ik daar die dag. Hoofd in mijn handen. Dikke tranen over mijn wangen. Emotie die door mijn stem heen klonk toen ik me probeerde te verklaren aan mijn lief. Te soppen als een vierjarige die haar pluche konijn na een week eindelijk weer terugvond. Het was echter geen konijn wat ik terugvond. Ik vond mezelf!
Plottwist nummer twee:
Ik kom in november (een maand vol opleidingen die ik volg op het gebied van clownerie en fooling) ávond na avond in tranen thuis. Intens geraakt door het werk van iemand die exáct de kern voor me raakt of op andere dagen even intens geraakt door het werk van iemand wat voor mij helemaal niet klopt. Beide spiegelden mij waar ik wilde staan. Waar ik voor wilde gaan. Wat ik wilde doen. Waarmee ik wilde zijn.
En het antwoord was hetzelfde als altijd. Ik wil niet verlegen met het leven flirten, schalks tussen mijn wimpers door lonken naar al mijn dromen; stilzitten, op veilig spelen, met gekruiste vingers, hopend op het beste. Ik wil in actie schieten, met mijn neus in de wind en dansen met je angsten. Verlangen naar alles dat in het verlengde ligt van mijn volgende stap. Ik wil geen perfect fantasieleven. Ik wil het échte leven, druipend van liefde, verbinding en waarheid, gevuld met kleine succesjes, teleurstellingen en oncharmante lessen. En daar niet langer bang voor zijn!
Ik wil volmaaktheid ervaren in imperfectie en overvloed in schaarse tijden. Oordeelloos in het leven durven staan. De essentie van mezelf weer laten stromen. Onbevangen. Vrij. De modellen die gaan over het leven op een andere manier te beleven, écht contact met anderen te maken en voorbij je oordelen en standaard reacties te gaan in de praktijk te beleven, ermee te oefenen. Niet om te praten maar om ermee te ‘zijn’. Intunen in de stadia van theory U en nondualiteit begrijpen in de praktijk, daar zit mijn lol, mijn uitdaging, mijn ruimte om te zijn.
Want als we het wéten dan blijven we nog altijd hangen in de wereld van individualisme, van materialisme en van dualiteit. Maar wat ik wil doorgeven is meer zoals de natuur zelf werkt; verbonden en oordeelloos. Spelen is de manier waarop ik dit wellicht zelf beter kan gaan begrijpen. Speelsheid is dus het pad dat ik nu in ga slaan. En ik zie wel waar het me brengt…
