Eind twintig was ik toen ik besefte dat het volwassen leven me onder de huid was gekropen. Op zoek naar mijn authentieke zelf ging ik improviseren. De clown werd de ingang naar mijn spelende kind. In de workshops ontdekte ik dat op het podium alles mogelijk is en alle emoties zijn toegestaan. Dat verwonderde én bracht ruimte. Het werd gewaardeerd dat ik ‘echt’ en ‘oprecht’ was. Kwetsbaarheid was geen zwakte hier maar werd een kracht.
Doordat ik emoties minder eng begon te vinden kon ik beter opmerken wat er eigenlijk in me gebeurde. Ik werd observator in plaats van eigenaar van mijn innerlijke proces. Ik ontdekte hierdoor dat mijn brein over het algemeen gewoonweg ‘maar wat doet’, en dat ik niet minder ben wanneer mijn brein eens mindere gedachten produceert. Sterker nog: aan negatieve gedachten en gevoelens hoefde ik niets te doen… ze gingen vanzelf weer weg.
Dat perspectief kantelde mijn leven want ik was in mijn leven steeds sterker gaan geloven dat ik niet ‘goed genoeg’ was zolang ik negatieve gevoelens of gedachten had. Die wilde ik dan ook het liefste kwijt want zolang ik getriggert werd was ik dus niet goed genoeg. Er was daarmee altijd ruimte voor meer zelfvertrouwen, meer zelfliefde of meer emotionele flexibiliteit. Maar eigenlijk voelde ik simpelweg; als ik me rot voelde, dan was ik dus niet ‘goed genoeg’.
Ineens voelde ik dat er niets mis was met mij. Dat alle ervaringen er mochten zijn. Dat ik ze zelfs kon opzoeken en ervan genieten. Er was geen reden om hard aan mezelf te werken. Door de rust die dat bracht kon ik beter luisteren naar mijn intuïtie, dat me influisterde hoe ik voor mezelf kon zorgen en me wees op het pad van ondernemerschap. Toch hield ik zelfs daarin de uitwerking van dat ‘speelse’ voor mezelf. Wat had de wereld daar nu aan?
Tot ik ontdekte hoeveel mensen het gevoel van flow slechts sporadisch konden ervaren. Ik was flabbergasted toen ik besefte hoeveel mensen de wereld hun unieke talenten en fantastische eigenheid niet geven. Als iedereen een euro is en 10 cent daarvan laat liggen dan is dat alles bij elkaar een ongelofelijke berg verspilt potentieel…
Ik besloot daarom van speelse moeiteloosheid mijn levensmissie te maken en problemen niet langer te zien als iets wat individueel opgelost dient te worden, maar zicht krijgen op het ontstaan de menselijke ervaring. Ook al lijkt het leven soms te serieus om alleen maar te spelen, het enige wat helpt in echt lastige momenten is namelijk een playful mindset.
Ben jij klaar met terminale serieusheid? Ik start met jou graag een radicale glitterrevolutie! Doe je mee?
