Boosheid heeft bij mij altijd intens gevoeld, als een ware tornado van emoties en ideeën, rationeel en irrationeel door elkaar. Mijn verdriet kan diep snijden, voelend alsof het elke vezel van mijn wezen raakt. Het kan overweldigend zijn, als een oceaan die me overspoelt, en kan zo groots zijn dat het lijkt alsof het nooit zal eindigen. Mijn angst kan me ineens bespringen, met heftige fysieke symptomen zoals een snelle hartslag of kortademigheid.
Ieder mens heeft emoties. Maar de mijne werden altijd intens genoemd. Groots. ‘Te’ ook wel. Maar voor mij is dit normaal, menselijk zelfs. Ik heb blijkbaar een brein dat net iets meer stimuli oppikt en dieper graaft. Net zoals er in de natuurlijke variatie mensen zijn bij wie dit allemaal net wat minder aanwezig is. En dus weet ik ook dat de storm van gedachten, gevoelens en fysieke reacties die volgt logisch is, gezien mijn hoogsensitieve en hoogbegaafde aard.
Het verwarrende is echter dit: wanneer ik geraakt word, wanneer iets mij diep raakt, kan ik zelden direct reageren. Het is alsof mijn verbale communicatie in dat moment wordt opgeschort, alsof er een muur opgetrokken wordt tussen mij en de buitenwereld. Dit is niet iets wat ik bewust doe, maar het gebeurt gewoon, het is een deel van wie ik ben.
Vaak wordt dit misverstaan. Mensen zien het als iets dat is voortgekomen uit een oud trauma of als een bewust gekozen reactie. Maar in werkelijkheid is het slechts een bijkomstigheid van mijn intense manier van zijn. Dat betekent niet iets is dat ‘gerepareerd’ moet worden. Of ‘aangekeken’ vanuit het verleden. Het is niet iets dat veranderd moet worden. Het is simpelweg een deel van wie ik ben. En dat is oké.
Deze golven van emotie niet iets om te vrezen of te vermijden. Ze zijn eenvoudig een ander aspect van de menselijke ervaring, net zo echt en waardevol als momenten van vreugde en rust. Door deze golven te ervaren en ze te laten zijn wat ze zijn, kun je leren omgaan met deze intensiteit van gevoel, en vind je uiteindelijk rust in het midden van de storm.
Het helpt om mezelf daar gewoon in te ‘laten zijn’, om de emoties te laten stromen zonder te proberen ze te beheersen of te verminderen, alleen maar omdat het voor anderen dan misschien makkelijker zou zijn. Omdat zij zich dan meer op hun gemak zouden voelen. Maar dat zou betekenen dat ik mezelf niet meer zou zijn.
Laten we elkaar ruimte geven om te zijn wie we zijn, om te reageren zoals we reageren. Laten we elkaar begrijpen en accepteren, zonder oordelen en zonder verwachtingen. Want uiteindelijk is het wat het is. En dat is alles wat we kunnen zijn: onszelf, in al onze prachtige complexiteit.
Elke emotie is niet meer dan een golf in de grenzeloze zee van het menselijk bestaan. Sommige emotionele golven zijn klein, nauwelijks meer dan rimpelingen, die snel over ons heen spoelen en even snel verdwijnen. Anderen zijn kolossaal, die met een krachtige impact op ons afkomen en tijd nodig hebben om over ons heen te spoelen en zich terug te trekken.
Maar altijd, altijd, zijn we prachtig in onze diepten en onze hoogten, in onze stiltes en onze stormen. Schitterend in ons gevarieerde mens-zijn. Dat is de niet-duale realiteit van ons bestaan.
