Ik denk dat ik een jaar of zeven zal zijn geweest. Ik had een plekje in de tweede klas in de middelste rij. Net niet helemaal vooraan. Een plekje waar ik thuishoorde, waar ik me goed voelde. Ik was bijna het middelpunt van de klas en iedereen zat om me heen.
Ik zag Riekje buiten op het schoolplein lopen. Tegen de juf had ze gezegd dat ze naar de wc toe ging. In mijn hoofd kwam geen vraag op en ik boog me weer over mijn blaadje met sommen. Zoals altijd hadden we veel tijd om die te maken en na een kort rijtje opgaven dwaalde mijn blik weer af naar buiten. Daar zat ze…. Hoofd omlaag, kin in haar jas verstopt. Direct voelde ik dat je alleen zo gaat zitten als je je verdrietig voelt. Ik besloot Riekjes strategie op te volgen en ging zogenaamd naar de toilet.
Buiten ging ik naast Riekje zitten. Mijn billen werden direct koud van het muurtje. Ik besefte dat we weinig tijd hadden. Een van de andere kinderen kon ons zien of wellicht de juf zelf wel en dan werden we gelijk naar binnen geroepen. Ik zocht mijn hoofd af naar de goede vraag. Ik had maar 1 kans, wat kon ik zeggen? “Waarom zit je hier?” kon niet want dat wist ik al. “Ben je verdrietig?” was ook te voor de hand liggend. “Waarom ben je verdrietig?” voelde beter maar wat zou er gebeuren als ze zou ontkennen? Ik besloot heel simpel te vertellen dat ik het rot vond haar zo te zien en te vragen wat ik voor haar kon doen.
Ze keek me aan, haar ogen waren waterig. “Ik wil niet meer gepest worden”, zei ze. En ik besefte direct op dat moment dat ik haar daar niet mee kon helpen. Ik kon de juf vragen of ze naast me kon zitten, fijn in het midden van de klas waar je altijd omringd bent door anderen. Ik kon wat vaker na school bij haar spelen. Maar ik kon niet tegenhouden hoe anderen haar zouden noemen.
Ik was pas zeven jaar. Maar nu, dertig jaar later, besef ik dat ik toen al het belangrijkste in het leven geleerd had: je kunt nooit de omstandigheden veranderen voor iemand. Maar je kunt diegene wel het gevoel geven gezien, geaccepteerd en belangrijk gevonden te worden. En dat maakt een wereld van verschil!
