Een voorsteloefening. Iemand staat, handen naast het lijf. Daarachter ook iemand die haar handen tussen lijf en armen door steekt. Het oude spelletje dat vaak achter een tafel werd gedaan met eten en drinken, en dan hopen dat er veel mis gaat.
Mis gaan is nog steeds in het spel, want we zijn op de terugkomdag van “Moed om te falen”, een train-de-trainer om met fysieke oefening lijfelijk te ervaren wat er gebeurt als je faalt. Een training waarbij je kunt voelen dat “fouten maken mag” makkelijker gezegd dan gedaan is. Ruimte voor mislukking dus, maar geen leedvermaak bij deze oefening.
Ik zie de anderen bezig en mijn hoofd is al weer druk. Ten eerste wil mijn hoofd dat ik mijn hoofd loslaat, in deze oefening. Gewoon gaan, en zien wat er ontstaat. Maar er moet natuurlijk wel iets leuks ontstaan, ik ben tenslotte ook een beetje een theaterdier. Hoe harder ik probeer onbevangen te zijn hoe minder dat me lukt. Maar gelukkig, de handen voor maken gebaren waar ik iets in herken, en alsnog laat ik me meevoeren. Op geen enkele andere training heb ik de ruimte ervaren om met álle aanwezige lagen iets te den. Dat maakt moed om te falen uniek.
Wat het ook uniek maakt is dat het geen standaard training is. We hebben allemaal een kist vol met oefeningen en we weten allemaal dat we met elke oefening heel verschillende dingen kunnen bereiken. We zijn ook allemaal flexibel genoeg om af te stappen van wat we bedacht hadden, om te laten ontvouwen wat zich aandient. En we zijn allemaal anders.
Je zult dus nooit DE moed om te falen training tegenkomen. Het zal zich de ene keer voordoen als een mindset training voor hoogbegaafde kinderen en een andere keer als een training omgaan met perfectionisme voor managers. De trainingen zullen allemaal anders zijn, in duur, intensiteit, groepsgrootte, en in doelstelling. En in naam. Maar allemaal hebben ze de ondertitel EEN “moed om te falen” training. Want allemaal hebben ze gemeen dat ze diep gaan in aangaan en ervaren. Dat er veiligheid en ruimte is om het écht te ervaren, falen. Want daar waar het ongemak begint, daar wordt geleerd.
Deze gastblog is geschreven door Emma Voerman
