Ze is verwikkeld in een discussie…
Een heftige discussie met woorden die raken, die snijden met gemene randjes en wondjes maken als die van een scherp papiertje… Woorden die diep gaan, die aankomen en die ze toelaat in dat kwetsbare stukje ‘ik’, die niet toegankelijk is voor iedereen. Zij voelt, als gevolg hiervan, de emoties omhoog komen, ze overspoelen haar en ze laat de golf toe, want ze weet dat ze dit mág voelen.
Haar stem wordt luider en ze reageert vol vanuit haar gevoel, vanuit haar emotie en dan wordt er tegen haar gezegd: “Doe maar normaal, als je zo’n toon tegen me aanslaat, dan ga ik niet met je in gesprek!”
En heel even schrikt ze, terwijl ze zich afvraagt of ze inderdaad ‘niet normaal’ doet… Of ze inderdaad een ‘toon’ aanslaat… Maar al snel is daar het besef; Ja, ze reageert heftig en ja, dit is waarschijnlijk niet zoals het ‘hoort’ in onze wereld… Maar nee, ze slaat geen ‘toon’ aan, in ieder geval geen ‘toon’ waardoor ze het niet meer waard is om mee in gesprek te gaan. Ze is niet brutaal en gebruikt geen scheldwoorden. Ze laat haar emoties toe om te voorkomen dat ze op gaan stapelen en ze schaamt zich hier niet voor.
Ze durft haar gevoel te laten zien, te laten horen, er te laten zijn…
En eigenlijk zou iedereen dat mogen doen: reageren vanuit je gevoel met de heftigheid die je op dat moment voelt, waarin je de ruimte krijgt om dit te mogen uiten, zonder dat je hier op veroordeeld wordt…. Waardoor die heftigheid niet groter wordt en niet buiten proporties raakt als je het weg zou drukken. Waardoor deze er niet ineens uitkomt op een moment waarop er niks lijkt te gebeuren en je dan wel ineens vervalt in ‘onbeschoft’ gedrag.
Alleen is het overgrote deel van de maatschappij hier misschien nog niet aan toe…
Een maatschappij waarin we onze emoties behoren te dempen, waarin we niet teveel mogen laten zien wat er in ons om gaat. Waarin er raar naar je wordt gekeken als je uitbundig vrolijk bent en waar je helemaal een bezienswaardigheid bent als je laat zien dat je geraakt wordt en hierdoor ‘heftig’ reageert. Waarin we tegen onze kinderen vertellen dat ze niet zo boos mogen doen en we diezelfde kinderen zelfs straffen als ze deze gevoelens laten zien. Waarin we altijd alleen maar kijken naar wat er aan de oppervlakte komt, dit gelijk afkeuren en vaak niet de moeite nemen om te kijken wat eronder zit. Waarin we vooral niet te emotioneel moeten doen en ons moeten aanpassen aan wat ‘normaal’ is in de ogen van anderen…
Maar als deze emoties telkens de kop in worden gedrukt, als er wordt verteld dat je niet normaal bent als je emoties laat zien, als je angst, je verdriet, je twijfels en onzekerheid er niet mogen zijn… Is het dan raar als dit een broeiend iets wordt, wat ineens explosief aan de oppervlakte komt als dit potje vol is? Waarna je hier weer op veroordeeld wordt en het cirkeltje rond is…
Want hoe vaak zeg jij tegen je kinderen, dat ze ‘normaal’ moeten doen. Hoe vaak vertel jij je kinderen dat ze niet zo boos moeten doen? Hoe vaak worden kinderen zelfs naar hun kamer gestuurd met de boodschap dat ze er weer uit mogen komen als ze ‘normaal’ kunnen doen? Wat is normaal, mag de vraag zijn die je jezelf kunt stellen. Is het normaal dat we ons allemaal behoren te gedragen zoals de buitenwereld vindt dat het hoort? Of is het normaal dat emoties er mogen zijn, zodat we ze niet weg hoeven stoppen, dat we op zoek kunnen naar de behoefte achter de emotie en ze uiteindelijk veel beter hanteerbaar zijn…
Ze laat de grote golf van gevoelens over zich heen spoelen, ze weet dat een grote golf ook tijd nodig heeft om zich weer terug te trekken. Ze heeft het toegelaten, is het aangegaan, heeft dat kwetsbare stukje van zich durven laten zien. De golf trekt terug, ze haalt diep adem, recht haar rug en weet dat ze weer een stapje verder is in het ‘er mogen zijn’…
Deze blog is geschreven door Priscilla Looij
