Ik heb het niet zo op het openbaar vervoer. Altijd ben ik ergens onderhuids een beetje bang om op het juiste moment op de verkeerde plek te zijn. Of andersom. Te vroeg is dan niet erg. Te laat echter wel. Omdat ik echter besloten had Brené Brown te gaan bezoeken was ik genoodzaakt om met iets anders dan mijn vertrouwde autootje onderweg te zijn. Brené Brown is al jaren één van mijn grootste helden en de mogelijkheid haar te ontmoeten in Londen wilde ik me niet voorbij laten gaan. Ticket en overnachting werden geregeld. Tijd om te gaan doen!
Nadat ik eerst op de verkeerde ‘lang-parkeer-plek was aangekomen’ en een eind verder mocht rijden plus opstappen in een pendel bus had ik op schiphol ook nog eens de standaard uitdaging met het enorme bord met alle vluchten. Je weet wel, die veel te snel verdraaien en dan andere info weergeven voordat je alles in je hebt opgenomen. En nadat je dan jouw vlucht ertussen hebt gevonden het een onbekend nummer blijkt te zijn. Met wat hulp werd ik mijn gate gewezen waar ik met wat vertraging aankwam. Ik was op het verkeerde moment op de juiste plek. Maar ik had het gevonden. Ik was officieel onderweg!
In Londen was het vier uur ’s middags. Mijn telefoon paste de tijd automatisch aan en ik ging, al enigszins hongerig, op zoek naar een ticketautomaat. Waar ik heen moest herkende deze machine echter niet en ik besefte me dat ik de eindbestemming niet wist. “Eerst naar Kings cross met de trein en dan nog twee haltes met de underground. Dan bent u er zo!” zei het meisje dat me daarom vriendelijk hielp. Kings cross was ik zo. Daar had ze gelijk in. Maar in de underground bleken mijn betaalpassen niet te werken. Dus ging ik lopen. Het was een minuut of tien, was mij verteld, daar was ik zo. Anderhalf uur later kwam ik op de plek der bestemming. Een hele tijd later dan gepland, Op het verkeerde moment op de juiste plek. Maar daar deden ze in de hostel niet moeilijk over. Vriendelijk werd ik begroet met koffie, een bord eten en een goede muzikant.
De volgende ochtend ging ik op weg naar het congres centrum. Tot mijn eigen verbazing had ik deze snel gevonden. Iets voor negen stapte ik naar binnen, verwachtende dat er een balie zou zijn waar ik koffie zou kunnen krijgen en waar ik rustig de tijd kon overbruggen totdat de workshop zou beginnen. Een vriendelijke man achter de balie wees me de trap af en naar de lift, waar ik volgens hem verdieping vijf moest kiezen. Onderweg de posters en aankondigingen van pre-meetings van Brené Brown aanschouwende wist ik dat ik verkeerd zou uitkomen. Maar dat gaf niets. Deze keer had ik gevoel dat het zo mocht zijn.
En dus stond ik, in de ochtend voor een mega event tegenover de tweelingzus van Brené die me vriendelijk uitlegde dat ik ‘op de juiste plek was maar nog even mocht wachten tot vanmiddag’. En toen Brené vervolgens de zaal uit kwam gelopen, me een hand gaf en me vriendelijk begroette besefte ik me, haar hand in de mijne voelend en in haar vriendelijke ogen kijkend dat – hoewel het vaak stress oproept – het soms ook gewoon een gave is om op het verkeerde moment op de juiste plek te zijn’!!
