Ik lig op de behandeltafel bij een intuïtief healer. Hij heeft me bij de intake vragen gesteld die ik – zoals gewoonlijk – in tranen heb beantwoord. Nu staat hij naast me en legt af en toe zijn hand ergens op mijn lichaam. Het maakt dat ik overal kleine energie scheutjes voel, die resoneren en vanalles losmaken. Het voelt als plaatselijk verdriet, zwaarte, zwarte vlekjes, pijn, kolkende massa, kramp, uiteenrijten en ook wel als zachtheid bij vlagen. Te snel om iets te duiden in ieder geval.
Dan stelt hij de vraag wat ik voel en ik probeer te ontdekken of er in die variatie en variabelen een soort algemene deler te vinden is. Iets wat blijft. Wat me iets wil vertellen. Het is er niet. En dus kijk ik hem aan en zeg ‘ik weet het niet, er gebeurd te veel’. En terwijl ik het zeg voel ik hem inschatten dat ie hier te maken heeft met iemand die niet goed in connectie staat met haar emoties. Ik word er verdrietig van. Maar dat zeg ik dan weer niet. Leek me ongepast op dat moment.
Toch komen we erop terug. Onverwacht. Want de keer erna staat ie eerst bij mijn hoofd om vervolgens – dat voel ik aan – naar mijn rechtervoet te gaan. Als ie de eerste stap zet voel ik ineens mijn rechterlies. Bij de volgende stap voel ik dat hij het ook opmerkt. En ik voel dat hij twijfelt of ie daar eerst heen gaat om te behandelen of toch bij mijn voet begint zoals bedacht.
Vanuit het niets zeg ik ‘ga maar naar mijn lies, het is oké dat te doen. Ik voelde hem ook al.’ Verbaasd kijkt hij mij aan terwijl hij bij mijn lies stopt en daar zijn handen legt. Langzaam begint hij zijn zin te formuleren…. ‘Dus Xandra, jij voelt niet alleen wat je zelf voelt, je voelt ook wat ik voel, en wat jij daarbij voelt.’ Inwendig knik ik, maar ik zeg niks. Dat is deze keer niet nodig.
Later in de sessie komen we erop terug. Hoe emoties en lichaamsgevoel soms twee andere dingen blijken te zijn. Hoe onze wereld draait op emoties en verhalen, maar dat er ook hele andere -subtiele- lichaamservaringen zijn. Die laatste zijn super waardevol, want hierop kun je in de wereld navigeren. We bespreken hoe het is om voelend in het leven te staan en hoe de wereld kijkt naar wazige zaken die je (nog) niet rationeel kunt verklaren. Het is fijn om hier met iemand over te kunnen praten.
Nog later leer ik de term felt-sense kennen. En ontdek ik dat dit de term is voor alle gevoelens die ik ervaar. Een felt-sense kan uit een emotie voortkomen, maar meestal is het een verzameling lichaamservaringen. Zoiets als een brok in je keel, zonder dat daar echt een brok zit. Wanneer iemand aan je vraagt hoe het gaat en wat je voelt verwachten ze echter dat je het verháál kunt delen wat daaraan gekoppeld zit. Je voelt die brok omdat je bv verdrietig bent. Je voelt een zwaarte op je borst omdat je je zorgen maakt. Ze vragen wel ‘wat voel je’ maar willen eigenlijk gewoon weten wat je denkt.
Vaak is die felt-sense nog niet zo duidelijk overigens. Het moet nog ‘rijpen’ zeg maar. En daar gaat het bij mij wel eens mis. Ik antwoord op de vraag – wat voel je nu – namelijk niet hoe ik me afgelopen dag voelde en waar dat mee te maken heeft. Nee, ik duik op dát moment mijn lichaam in, vis op wat er te voelen valt…
En dan heb ik een probleem, want gevoelens die ik niet gelijk kan duiden, daar heeft de ander niks aan. Een buurvrouw, leidinggevende of kennis wil best weten hoe je je voelt, maar dan graag in een helder verhaal. Geen wazigheid.
Dus leerde ik mijn mond maar te houden. Voelde me af en toe een halve autist, omdat ik mijn gevoel weer eens niet wist te benoemen en duiden. Of ging er spontaan van huilen. Want vragen naar gevoel: daar zit oordeel op.
Terwijl zo’n felt sense niet enkel naar de kern van het gevoel verwijst (je voelt wat er in je aandacht is) maar ook de oplossing bied. Wie ‘erbij bljjft’ merkt op dat gevoelens veranderen terwijl je er aandacht aan besteed. Alsof je, door ze te erkennen, shift naar overgave en zo de energie laat stromen.
Hoe vreselijk dan – als je eindelijk blij bent een gevoel opgedoken te hebben dat je kunt delen omdat er daadwerkelijk al een verhaal aan gekoppeld is- de ander je gaat coachen. Dá’s nu net niet nodig zeg maar. En onderbrekend ook in het proces.
In het beter leren kennen van mezelf in dit stuk leerde ik niet enkel dat er twee verschillende manieren zijn om te praten over wat je voelt; het delen van je verhalen en het delen van je subtielere felt-sense. Ik leerde ook om compassievoller te zijn in momenten dat bij mij getriggerd werd dat ik ‘niet goed zou zijn met emoties’. En inmiddels kan ik zeggen (ondanks dat de trigger nog wel eens voorbij komt).. het is niet waar. Maar het vóélt wel zo. En dat hoef ik alleen maar even te erkennen. Dan maakt het zelf de shift naar hoe het echt zit.
Herkenbaar trouwens? Gun jezelf te spelen met gevoel! 
