‘Aaaaarrgg onee’… hoor ik mezelf kreunen.
‘Wat heb je gedaan?’
‘Oh men, deze dag…’
‘…. Charlotte, wat heb je gedaan?’ vraagt Xandra me nogmaals.
Ik had de kartonnen vouwenveloppen waarin we de mappen van de jaaropleiding versturen verkeerd beschreven. Met dikke, watervaste stift. De namen en adressen stonden keurig half op de zijkant, half op de achterkant. Misschien leesbaar maar absoluut niet mooi. Zo wil je niet voor het eerst het huis van je nieuwe cursisten betreden.
Het was zo ‘grrrr’ omdat dit niet het enige was die dag. Zo volgde de enveloppenfout op een gazilion printfoutjes en een bcc-fout naar een kleine 500 mensen in een mailtje waarin ik netjes refereerde naar het ‘verwijderen van hun persoonsgegevens in het kader van de AVG wet’. Ik was niet scherp. Zo’n dag.
Dit soort dagen zijn er wel vaker geweest maar er was iets wezenlijk anders in hoe ik het afgelopen week beleefde. Die dag liep niet. Ik was moe en baalde omdat ik niet de werknemer was die ik graag wilde zijn en dat gaf ongemak. Maar wat anders was: de heftige gevoelens van schaamte en tekortschieten bleven uit. Het gebeurde. Oké.
Wel beleefde ik iets anders. Naast het feit dat ik me realiseerde dat ik niet oplette, dat ik scherper mocht worden in mijn werk en het met aandacht mocht gaan uitvoeren, kwam ineens het inzicht dat ikzelf verantwoordelijk was voor hetgeen er gebeurde. Ik was dus ook degene die kon besluiten mezelf te gaan concentreren, de printjes met aandacht af te drukken en de enveloppen opnieuw te beschrijven.
En hiermee realiseerde ik me ineens dat dit ook van toepassing was op andere gebieden in mijn leven. De afgelopen 1,5 jaar heb ik me vooral laten meedeinen op dat wat er op mijn pad kwam. Dit maakte dat ik me minder verantwoordelijk begon te voelen voor mijn situatie, zo ook mijn financiële situatie. ‘Het komt wel goed’ en ‘ik red me wel’ hebben altijd gegolden omdat ik daar altijd voor had gezorgd. Maar nu was ik dat niet aan het doen. In het kader van ‘me overgeven’ en dat soort dingen begon ik me minder en minder verantwoordelijk te voelen voor mijn situatie. Tot die dag vorige week waarop ‘alles misging’. Ineens wist ik dat ik verantwoordelijkheid mocht gaan nemen.
Die avond heb ik voor het eerst een bedrag overgemaakt naar DUO. Ik ben begonnen met het terugbetalen van m’n studieschuld. Ik kan nog wel langer uitstel aanvragen en m’n hoofd in het zand steken ‘omdat ik met mij inkomen niet hoef af te lossen’ maar ik weet dat ik een keer moet beginnen. Het was spannend om m’n spaargeld te zien slinken maar ook voelde het goed om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn situatie.
En het was ook de dag dat ik besloot te gaan beginnen met masseren. Nu ik bijna klaar ben met m’n massageopleiding en al ongeveer een jaar roep ‘dat ik er misschien wel iets mee wil gaan doen’ (maar dat komt wel, ik zie wel, etc. etc.) was maandag de dag dat ik al m’n buren een appje stuurde met de vraag wie er gemasseerd wil worden. Ik ga de komende maand veel meters maken om te zien of dit inderdaad iets is wat ik zo leuk vind als ik denk dat ik het vind, in plaats van enkel veilig oefenen met studiegenoten, vrienden en kennissen. En als het bevalt? Dan mag m’n website online. Want ook daar heb ik de afgelopen dagen tekst voor geschreven.
Die dag waarop zoveel misging bracht me dus niet in de put, maar zette me juist aan tot actie. Ik raakte gemotiveerd om mijn verantwoordelijkheid te nemen en de tering naar de nering te zetten. Waar ik me voorheen uit het veld geslagen kon voelen, gaf het nu energie om mijn schouders eronder te zetten. De moed om me te scherpen en mijn aandacht erbij te houden.
Dat was nieuw! De heftige gevoelens van oordeel en mislukking bleven uit. Ja, ik voelde me kwetsbaar, mocht mijn acties aankijken. Balen. Mijn fouten herstellen, en.. Er vervolgens met een grote innerlijke glimlach naar kijken! Leiderschap nemen over mijn situatie en me krachtig voelen omdat ik ging doen wat ik te doen heb!
Een leven met meer lef, liefde en lol.. Iets wat ik hier regelmatig hoor. En iets waarvan ik nu begin te denken dat het echt bestaat ?. Zouden dit mijn stappen in die richting zijn?
