“Natuurlijk mag het misgaan. Het is al goed dat je het probeert!” Het klinkt zo logisch wanneer we het iemand horen zeggen. Maar is het echt zo? Staan we er echt voor dat we door de mand mogen vallen? Of hebben we ergens toch nog een soort verborgen agenda, waarbij we bijhouden in hoeverre jijzelf of de ander wel ‘goed genoeg’ is om mee te tellen? In hoeverre mag er in jouw klas, gezin, je werk of jouw leven geblunderd en gestunteld worden?
Wat gebeurt er wanneer we een spectaculaire screw-up maken? Een megamislukking? Op het moment dat we plat op onze bek gaan? De meesten van ons hebben een reactie die hierop lijkt: we schudden ons hoofd, slikken, sluiten onze ogen. Met de blik omlaag gericht kijken we langzaam om ons heen in de hoop dat het niemand is opgevallen. We negeren het – of nog beter – doen alsof er niets is gebeurd. Soms lachen we, alsof we hopen dat iemand gelooft dat het een geintje was. Vaak blijft het in ons hoofd zitten, kunnen we niet makkelijk loslaten of accepteren dat er iets mis ging, waardoor we onszelf om de oren blijven slaan met onze mislukkingen en tekortkomingen. En in alle gevallen hopen we met alles in ons dat de ander of anderen ons nog gewoonweg accepteren voor wie en wat we zijn.
Maar er is ook die andere kant in onze maatschappij. Die van winnen, complimenten en prestaties. In het kader daarvan kreeg ik in december de feedback terug die mensen mij hebben gegeven bij hun nominatie van mij als HSP professional van het jaar 2018. Veertien (!!!) A4-tjesvol positieve ondersteunende woorden. Zo fijn al die complimenten. Maar weet je? Ze zijn vooral fijn in donkere tijden. Zodat je in die dagen vol negatieve emoties iets hebt om weer bodem te vinden, dat je weet dat er anderen zijn die op je wachten. Dat je voelt waar je alles voor doet. Zoals je in positieve tijden weer eens terug mag kijken naar je faal-CV, erom mag lachen en bedenken of ‘de mens die je wilt zijn‘ wellicht kan verrijzen uit die puinhopen? Mijn faalervaringen zijn net zo waar als mijn prestaties. Allebei verhalen, die bijdragen aan mijn weg naar wie ik ben (ps: wil je mijn FaalCV bekijken? Klik dan hier).
Verschillende kanten van dezelfde situatie
Doordat ik weet dat een situatie én falen én succes kan zijn, afhankelijk van hoe ik, de ander en de wereld dit inschatten, sta ik open voor meerdere mogelijkheden. Zo ontdekte ik dat mijn ontslag als teamleider nog tijdens mijn inwerkperiode niet voor iedereen als vanzelfsprekend gold. Zo was er ook het teamlid dat me teruggaf ‘Xandra hebben we leren kennen als een warme – zeer betrokken – persoonlijkheid. Snel ingewerkt in een nieuwe onderwijsomgeving. Haar stijl van leidinggeven heeft een hoge mate van mensgerichtheid‘. Dus als alles waar kan zijn, welke waarheid gaat me dan helpen? Wat is het waard mijn tijd en gedachten aan te geven?
Ik heb gemerkt dat het juist die faalervaringen zijn die maken dat ik stilsta bij mezelf. Dat ik de balans opmaak. Na ga waar ik mijn energie (tijd, aandacht, gedachten) naar uit laat gaan en of dit hetgeen is wat ik wil. Mezelf afvraag: ‘ben ik daarmee meer de persoon aan het worden die ik wil zijn?‘
Datzelfde doe ik natuurlijk ook met de positieve feedback. Wanneer iemand zegt dat ‘als ze nog niet hoogsensitief waren ze het door mij wel wilden zijn’ is dat een groot compliment. Het ligt in lijn met wat ik anderen wil brengen. Hoe ik mijn missie uit wil dragen. Reflectie dus.
Dikke bagger
Maar eerlijk is eerlijk… deze kosten me soms net zoveel moeite als de faalervaringen. Daar waar ik falen eigenlijk niet echt aan wil kijken omdat ik – voordat ik de waardevolle inzichten krijg – door dikke nare bagger heen mag ploegen, zo vermijd ik soms de waarheid achter positieve feedback. Het zalige ego-strelende gevoel van bijzonder zijn is soms zo fijn dat ik het niet wil doorbreken. En toch gun ik het mezelf bij tijd en wijle.
Even tijd voor mezelf. Denkend. Schrijvend. Een reflectiemoment waarin ik kan ervaren waar ik sta. Een moment om mild en met een glimlach naar mezelf te kijken. Te zien waar ik naartoe of vandaan beweeg. Wat mijn behoeftes zijn, wat ik nodig heb om te worden wie ik wil zijn. En me af te vragen of het me lukt van hieruit plannen te maken om mijn vervolgstappen in beeld te brengen.
Reflectie.
Waar wil jij op reflecteren? En… lukt dat met de gedachte ‘je toekomstige zelf’ wat serieuzer te nemen dan ‘je huidige geflater‘?
