Een diepe zucht gaat over de tafel. Niemand kijkt op, verzonken in hun eigen proces. Het lichte geluid dat werd geproduceerd was ontsnapt voordat ze er erg in hadden. De 12 cursisten zitten met de hoofden naar beneden voorovergebogen te werken aan een opdracht. Een opdracht die ik een paar minuten daarvoor had uitgelegd.
Een opdracht als vele anderen. Simpel. Duidelijk. Weinig meer om de hand dan het ‘gewoonweg te doen’. Het inzicht volgt vervolgens vanzelf.
Op hun blad stond linksonder een A en rechtsboven een B. Ik vroeg hen in gedachten terug te gaan naar het moment A in hun leven waarop ze het besluit hadden genomen iets te willen leren. En vervolgens over moment B na te denken, het moment waarop ze datgene hadden geleerd wat er te leren was en ze het nu toepasten in hun leven.
Daarna gaf ik hen de opdracht om datgene wat ze in een eerder moment in hun leven niet (maar nu inmiddels wel) konden, als ‘route’ te tekenen tussen beide letters.
We gaan er namelijk vaak vanuit dat als we op een punt in ons leven besluiten om iets te gaan willen leren, dit in een soort van steile weg omhoog gaat tot het glorieuze moment dat we in staat zijn de kennis of kunde moeiteloos te integreren in ons leven. In werkelijkheid is echter de weg die het leerproces loopt eerder een kronkelweg, zijn met meerdere bochten, bergen en dalen.*
Af en toe vloog er een blik over tafel. Nietsziend. Alsof degene die nadacht over hoe de eigen weg gelopen was niet zag hoe anderen met dezelfde opdracht bezig waren. Zo was deze in beslag genomen door hetgeen er binnen in zichzelf afspeelde.
Pas toen iedereen min of meer klaar was en ik hen uitnodigde om te delen wat ze hadden getekend kwam er weer leven in de groep. Werd er bij elkaar gekeken, verhalen uitgewisseld en verwonderd ontdekt hoeveel we toch op elkaar lijken.
Maar de werkelijke les volgde toen iedereen klaar was
Het blad werd opgeruimd en men maakte zich klaar voor de volgende opdracht. Toen ik gretig werd aangekeken voor de volgende interventie die ze met hun eigen klanten zouden kunnen gaan inzetten voor persoonlijke groei op het gebied van mindset, vroeg ik hun het volgende. ‘Doe heel even je ogen dicht’, zei ik met zachte stem. Alsof mijn cursisten me volledig vertrouwden en zich alvast ontspannen overgaven aan wat er ging komen, deden ze dit allemaal onmiddellijk. De hoofden recht vooruit, de handen veelal rustig in de schoot of voor zich op tafel gelegd, wachtten ze af. Wat zou er gaan komen?
Ik vroeg hen in gedachten terug te gaan naar het moment A in hun leven wat ze zojuist hadden beschreven. Om daarna, zodra de herinneringen weer kleurrijk en met volle gevoelssterkte in hun geheugen was opgekomen door te stappen naar moment B.
De cursisten zaten doodstil, de ogen gesloten. Afwachtend wat er nu ging komen. Ik nam een hap lucht en vroeg hen toen langzaam “en was je op moment B een beter persoon geworden omdat je datgene wat je wilde leren had geleerd?”
De ogen vlogen open. Papieren werden opnieuw gepakt. Ongeloof uitte zich in geroezemoes en het uitdelen van opmerkingen over en weer. Unaniem was iedereen het erover eens. Ze wáren er als mens niet beter op geworden. Ze waren bij moment A al oké.
En ze beseften ook meteen wat dit betekende voor alles wat ze nu en op volgende momenten in hun leven wilden leren. Welke opleiding ze ook wilden doen. Aan welke vaardigheid ze ook wilden werken, in de basis was er aan de start al helemaal niets mis met hen!
En leren, hoe mooi ook, zou nooit bijdragen aan het worden van een beter mens, op welke manier dan ook. En dat hoeft ook niet. Dat is immers niet het doel van ontwikkeling. Collectief begrepen ze ineens het verschil…
Wil jij in de toekomst aan de slag met stressmindset? Doe dan onze train-de-trainer opleiding!
* Credits: Deze oefening staat uitgewerkt in het boek van Coert Visser, maar ik heb deze basisvariant zelf geleerd van Floor Raeijmaeker tijdens een driedaagse Mindset bij Novilo.
