Mijn maatje aan de ene kant op het yoga matje en ik schoof aan de andere kant. Mijn rug tegen haar rug. Ik was me bewust van de warmte waar onze lichamen elkaar raakten. Ik was benieuwd of het me ging lukken om connectie te maken met mijn verlangen en dit om te zetten in klanken?
Ik nam een hap lucht en startte met een lange aaaa klank. Mijn verlangen groeide al zingende en mijn stem wilde mee. Maar om connectie te maken mocht ik gaan neuriën voelde ik en ik produceerde zachte geluiden die een diepe resonantie hadden diep in mijn hartgebied. Ik dacht niet over wat ik deed. Mijn gevoel nam mijn beslissingen over.
Zodra ik voelde dat het ‘goed’ was hield ik op en mijn maatje nam het over. Haar geluid was zacht en ik deed moeite haar te voelen en te horen. Met een zachte trilling in mijn rug genoot ik van haar aanwezigheid. Liefdevoller en meer aanwezig dan ik haar ooit ervaren had. Ik legde als vanzelf mijn hoofd in mijn nek om haar beter te horen en te genieten van het geluid dat zij voortbracht.
Toen hij stil was maar de rest nog doorging draaide ik me een beetje om en zei ‘deze is voor jou’ voordat ik weer begon te zingen. De originele opdracht was dat je zong voor jezelf maar dat de ander dit mocht ervaren alsof het juist een ode aan het eigen verlangen was. Alsof de ander voor jou zong. Ik nam aan dat dit specifiek benoemen dan ook geen kwaad kon.
Ik ging weer zitten en maakte de eerste toon. Maar al zingend merkte ik al direct hoeveel harder ik klonk. Mijn rug was ook niet tegen die van haar geleund, het leek alsof we één waren geworden. ‘Wij’ zaten daar. ‘Wij’ maakten klank. Een volle klank, melodieus en met een kracht diep vanuit mijn buik. Het gaf me kippevel, dat dit door me heen mocht ontstaan en was bijna verrast toen het ook snel weer ophield.
Na de oefening bedankte op haar voor de ervaring en merkte dat ik het ineens spannend vond hoe zij deze oefening had gevonden. Ze stelde me gerust, het was niet iets waar ze normaal voor ging maar had er nu van genoten.
‘s Avonds kreeg ik een sms-je van haar. Ze stuurde me haar reflectie van deze oefening en beschreef hoe zij connectie had gemaakt met de kracht in haar onderbuik en hoe ontroert ze was in de tweede ronde omdat ze voelde hoe waardevol de klank voor haar was en hoezeer ze van de kracht van mijn geluid had genoten. Daarna had ze gemerkt hoe ze zelf makkelijker opende en de klank diep uit zich liet komen. Zonder na te denken. Gewoon te voelen en te doen. En hoe magisch dat was.
Op dat moment liepen de tranen over mijn wangen. Ik had haar door de telefoon willen knuffelen, zo verbonden voelde ik me met haar. En ik voelde dat ze gelijk had. Het wás magisch. Overgeven aan wat mag ontstaan is de grootst mogelijkste ode aan het leven. Wie het doet ervaart flow, kippenvel, verbinding en pure liefde. Vandaag mocht ik het anderen geven én ontvangen tegelijkertijd. En dat maakt me ongelofelijk dankbaar voor mijn werk, mijn cursisten en eigenlijk mijn hele leven!
