Het licht wordt gedimd in de zaal waar ik ben. Ik zit zo ongeveer in het midden op de grond. Naast mij een tot voor die ochtend onbekende vrouw. We mogen klank maken. Uiten wat in ons leeft. Alles wat we doen is goed. Ik weet hoe het werkt. Ik ken de oefening ‘singing on behalf off’. En toch voelt het ongemakkelijk. Wanneer ik het hardop zeg word ik uitgenodigd om even te gaan liggen. De vrouw ligt naast mij. Gelijk verandert het gevoel in m’n lijf. Het voelt vertrouwd en doet me denken aan een sleep-over party. Alsof ik en mijn beste vriendin elkaar verhalen toefluisteren en giechelen over wie we leuk vinden.
Dan gaat mijn aandacht terug naar het hier en nu. De opdracht om geluid te geven aan wat in ons leeft gaat me goed af. Ik luister met plezier ook naar mijn medecursist. Dan word ons gevraagd voor elkaar te ‘klanken’ en wanneer ik begin stroomt er een lied door me heen. Het lijkt alsof er iets door me heen zingt. Het klinkt bekend ook al ken ik de melodie en de woorden niet. Daarna ben ik aan de beurt en word voor mij gezongen. De klanken dringen diep door en het voelt alsof er een warme deken over me heen word gelegd. Een deken van liefde en aandacht die me verwarmd tot in mijn hart.
Het voelt bijzonder om toegezongen te worden. Speciaal ook dat een onbekende zo vertrouwd kan voelen en een plekje krijgt in mijn hart. Wanneer we vijf minuten later in de kring zitten is dankbaarheid het gevoel dat naresoneert. Dankbaar voor de mensen. De liefdevolle liefdevolle setting die zo word gecreerd. En dankbaar dat ik het mezelf heb gegund om een uur in de auto te zitten om hierheen te komen. Gelukkig mag ik begin volgende maand weer!
