“Je gevoeligheid als kracht” als ik een euro kreeg voor elke keer dat ik die uitspraak heb gehoord of gelezen was ik rijk geweest. “Ruim je trauma op en zie de negatieve gevolgen van je hooggevoeligheid verdwijnen” Klinkt heel mooi, toch?
Maar wat als ik je vertel dat er niets te genezen valt? Dat er niets is dat ‘geheeld’ moet worden Dat sensitiviteit een teken is van aanwezigheid, van diep ervaren, van levendig zijn in het huidige moment? Hoogsensitiviteit is een normaal biologische variatie, zoals de ene mens bruine ogen heeft en de ander blauwe.
Een biologische variatie kan nooit de oorzaak van een probleem zijn, al kunnen er wellicht problemen ontstaan als je het bestaan van biologische verschillen ontkent. Het lijkt erop dat je daar simpelweg mee mag stoppen. Ieder mens is anders. En morgen ben jij ook weer anders dan vandaag. Dat is juist mooi. Houdt het spannend. Is er elke dag iets om nieuwsgierig naar te zijn.
Ok, zul je dan zeggen. Maar hoe zit het dan met het helen van trauma’s? Ik begrijp die vraag. Wanneer we ons leven overdenken, lijkt het alsof we een duidelijk verleden, heden en toekomst hebben. Maar in werkelijkheid hebben we alleen het hier-en-nu. Op dit moment kunnen herinneringen opkomen en ons lichaam kan ons laten voelen hoe we dat moment hebben beleefd. Soms merken we dit meteen op, soms herkennen we het aan ons automatische gedrag.
In zulke situaties is het goed om te voelen wat er destijds niet gevoeld kon worden, zodat de spanning kan verdwijnen. Je kunt zien dat het gevoel in het hier-en-nu dan verandert of zelfs verdwijnt. Zoals alles verschijnt en verdwijnt in bewustzijn. Volledig vrij.
Het omgaan met trauma’s is een menselijke uitdaging en staat niet direct in verband met hooggevoeligheid (HSP). Ik begrijp echter wel dat je als coach graag een specifieke doelgroep kiest of graag met bepaalde mensen werkt, en dat je dit dus aan elkaar wil kletsen (zet het marketingtechnisch wat lekkerder weg).
Het helen van trauma’s (of je nu HSP bent of niet) is geen eindpunt op zich. Het kan het lijden verlichten, ja, maar het lost niet de fundamentele misvatting op dat je gescheiden bent van het leven. En die misvatting is de bron van alle lijden. Jij hébt namelijk geen leven. Jij bent het leven. Het leven stroomt allang door je heen. In al zijn kracht. En al zijn ruwe, rommelige, wonderbaarlijke pracht.
Het is niet jouw taak om die levensstroom te sturen of te controleren. Het is jouw taak om je eraan over te geven, om je te laten meenemen. Om de pijn te voelen, het verdriet, de vreugde, de verwarring en de verwondering. En om dit alles te zien als niets anders dan het leven dat zichzelf ervaart. En het is in die diepe acceptatie van wie je werkelijk bent, dat alle zoeken naar de ultieme heling eindigt en het ware leven begint.
