Ik keek mijn gesprekspartner aan en gaf hem een snelle glimlach. Om mezelf tijd te gunnen nam ik een snelle slok koffie uit het kartonnen bekertje dat ik vast had. Snel ging ik mijn gedachten en gevoelens na. Ik had namelijk opgemerkt dat ik aan het brabbelen was en dat ik mezelf erom veroordeelde. “Damn”, had ik gedacht bij mezelf. “Kan ik dit nu nog steeds niet? Ik ben u een half jaar aan het ondernemen. Het wordt toch ongeveer tijd dat ik gewoon simpel kan vertellen tijdens een netwerk event wat ik precies doe? Waarom lukt het mij niet en lijkt het bij anderen altijd zo gemakkelijk te gaan?” Ik haalde ondertussen eens diep adem. Had ik maar wat simpeler werk. Zoiets als advocaat, dan hebben mensen daar tenminste een beeld bij. Of secretaresse, dát deed het vast ook goed. Ik sprak weer verder. Vertelde de man tegenover me over de duizend-en-één-dingen die ik deed en de missie die ik zo sterk voel.
De zucht van degene tegenover me bracht me terug naar het nu. Verbijsterd vroeg ik me af wat ik inmiddels had verteld en of er nog een draad aan vast te knopen was. Zijn zucht gaf me de bevestiging van mijn eigen gedachten. “Zie je wel, het slaat nergens op wat ik vertel!”, fluisterde ik zachtjes in mezelf. Voordat ik het wist, had ik het gesprek afgerond en was ik op de terugweg naar huis. In de auto was ik me ondertussen aan het bedenken ‘dat ik dat dus gewoon niet kan, zaken helder verwoorden en mijn enthousiasme overbrengen’. De cursus ‘elevatorpitches’ die ik gister had gevonden en die me leek te geven wat ik nodig had zag er ineens nog een stuk aantrekkelijker uit.
Thuisgekomen zette ik een grote mok thee en kroop met mijn benen half onder me getrokken op de bank. Ik had mijn dekentje, een nieuw boek en mijn telefoon binnen handbereik. Ik baalde nog steeds van mijn eerdere faalervaring en zocht nieuwe energie om terug te komen bij mijn passie. Ik zie weer voor me hoe ik graag zou willen ondernemen. Het doel van mijn werk is voor mij op dat moment helder. Waarom vind ik nu toch niet de woorden om te vertellen wat ik doe?
Gedachtenloos open ik Facebook. Eens kijken of daar in groepen wat thema’s leven, waar ik mijn expertise kan laten zien of wat moed uit kan putten. Voordat ik het weet heeft het medium me opgeslokt en zie ik hoe Marieke vol trots haar nieuwe website aan de wereld showt en Karin die een prachtige blog heeft geschreven. Eigenlijk zou ik hem moeten delen, maar ik ben te jaloers omdat ik vind dat ik hem zelf had moeten schrijven dat ik het niet doe. Marcel schreef ook nog in een bericht dat bijna 3000 mensen met zijn challenge meedoen deze keer. Fantastisch al die mensen die hij helpt, maar ik heb ondertussen niet eens meer de puf of de tijd om zoiets in elkaar te zetten.
Zuchtend sta ik op en loop naar de keuken. Nog een nieuwe kop thee dan maar. Hopelijk krijg ik nu wel een beetje goede moed. Want inmiddels heb ik het gevoel dat iedereen in staat is om iets van z’n leven te maken en dat ik een hoopje ellende ben die niets voor elkaar schijnt te krijgen. Ik besluit om nog eens naar die training over elevatorpitches te kijken. Als ik mijn woorden maar vind dan komt het wel goed…
Echt waar!!!
Ehm…
Toch?
Of…
Eigenlijk als ik heel eerlijk was tegen mezelf dan wist ik dat die training ook niet ging helpen. Ja, ik had dan wellicht mijn twee zinnen. Maar dan durfde ik nog steeds niet een lezing te geven of op een podium te klimmen. En kiezen voor één doelgroep (en dus het gevaar lopen dat ik te weinig zou gaan verdienen) dat durfde ik ook al niet! En ergens onder de oppervlakte speelde ook mee dat ik er niet voor koos om een plan te maken voor hetgeen ik precies zou gaan doen, omdat ik bij een strakke planning de kans had om daarin te falen en dan zou ik mezelf zo erg op mijn kop zitten dat ik überhaupt niet meer in beweging kwam. Een ongedefinieerde toekomst-richting was dus veel gemakkelijker om aan te houden. De enige andere optie was te gaan dealen met mezelf. Mijn mijn gevoelens van falen. Mijn mijn angst om zichtbaar te worden. Met alles wat me tegenhield om te gaan worden wie en wat ik het liefste wilde zijn…
En toch… ergens wilde ik het wel! Ik wilde volledig gezien worden voor wie ik was. Volledig gezien worden in mijn expertise. De enige ‘maar’ was… dat ik dus niet volledig gezien wilde worden en daarmee ook afwijzing riskeren…
Gezien willen worden wanneer het goed gaat is niet zo moeilijk. Maar gezien durven worden houdt ook in dat anderen kunnen zien wanneer het minder gaat. Wanneer je hulp vraagt. Wanneer je dwalende bent. Wanneer je een andere koers gaat varen. Wanneer je openlijk kritiek of commentaar krijgt. De angst om te falen is zo universeel dat ik durf te stellen dat iedereen die zich wil verbinden met anderen deze voelt. En voor degenen voor wie verbinding het belangrijkste in de wereld is en anderen niet graag teleurstellen, is angst voor falen wellicht hetgeen dat hen tegenhoudt om volledig zichtbaar te worden. Want falen komt in vele vormen.
De angst voor ‘afgaan’ in de ogen van groepen anderen. De angst om in de gaten gehouden te worden door je omgeving. Zoals je je als trainer kunt afvragen: ‘Hoe ga ik me in hemelsnaam redden uit deze situatie?”Kan het in het klein een angst zijn om een typefout te maken of een onzinnige reactie te plaatsen op social media. Of wellicht nog erger; dat jij met veel moeite een liefdevolle reactie hebt geplaatst waar al je expertise naar voren komt en degene die recht onder je iets typt zeker 15 likes meer krijgt… Falen vinden en ervaren we erger als we weinig oefenen en vinden ‘dat het in 1x goed moet zijn’. Wanneer je dagelijks minimaal 5x situaties tegemoet gaat met een blik van ‘wat kan ik hiervan leren’ zul je merken dat je angst langzaamaan verdwijnt.
De angst voor het loslaten van je huidige levensstijl. Wanneer je iets gaat veranderen in je leven – en je hart volgen of zichtbaar worden hoort daarbij- dan komt daar ook altijd de angst bij of dat je wel in staat bent om je huidige leven ook straks nog vol te houden. Kun je blijven wonen waar je woont? De auto behouden? Nog op vakantie gaan? Een vast salaris wordt aantrekkelijk wanneer je de waarde van gemak boven de waarde van ‘betekenisvol zijn’ zet in je leven. En heb je er wel eens over nagedacht wat je werkelijk nodig hebt in je leven? Wat je nu hebt en tijdelijk los zou willen durven laten wanneer je er later meer geluk voor terugkrijgt?
De angst dat je talenten niets waard zijn. Stel nu, dat je op pad gaat om te doen wat je graag wilt doen. Je hebt er alles aan gedaan. Bent zichtbaar geworden. Hebt elke minuut die je had gebruikt aan bouwen, verspreiden van je boodschap, bloggen,vloggen, netwerken en aanbieden aan de wereld wat jij te brengen hebt… en het werkt niet? Niemand zit op je te wachten? Niemand die met je in zee wil gaan? Niemand die waardeert wat jij te bieden hebt? Is het dan niet veel gemakkelijker om het überhaupt maar niet geprobeert te hebben? Want als je ervoor gaat en de wereld zegt ‘nee’ waar kun je dan nog naartoe?
De angst dat je succesvol wordt. De angst voor succes is vreemd genoeg vaak even groot als de angst voor falen. Want wat betekent het voor je als je succesvol wordt? Herkend wordt? Geen rust meer hebt? Niets meer anoniem kunt doen? Je op de voet gevolgd wordt? Je gezin, vrienden en geliefden niet meer zo vaak ziet? Op televisie komt, waar dat iedere rimpel, pondje en fout uitvergroot zullen worden? Kun je nog wel blijven doen wat je het liefste doet wanneer je succesvol wordt? Of moet je dan (leuke) taken gaan uitbesteden? En wil je die verantwoordelijkheden als werkgever dan wel aan? Zoveel angsten die in de toekomst kunnen onstaan en die gerelateerd zijn aan succes houden ons nu nog steeds klein. Welke spelen er bij jou op dit punt?
Al deze angsten komen voor. Dat is niet erg. Dat betekent niet dat je toekomst erdoor in duigen valt. Vele ondernemers ervaren dit en toch succesvol. Ze zijn gelukkig en schenken de wereld hun talenten. En ook voor jou is dit mogelijk! Waar zwem jij bijvoorbeeld tegen de stroom in? Wat heeft de wereld waar we nu in leven niet of te weinig te bieden? En hoe zou jij dat graag verandert willen zien? Is het je waard om daar elke dag voor op te staan?
