‘Welk woord definieert jou?’ was een vraag die gesteld werd tijdens een inspiratiedag. Ik zat in de zaal en dacht diep na. Kwetsbaarheid, geraaktheid, echtheid, gedrag… pff… waar moest ik uit kiezen? Verbinding misschien, dat was een mooi woord, die wilde ik wel ‘hebben’. In mijn achterhoofd knaagde inmiddels een antwoord, maar ik weigerde dat woord op te schrijven. Ik voelde de weerstand in mijn lijf groeien, werd ongeduldig en zocht onrustig in mijn hoofd naar antwoorden.
Op het blaadje in mijn handen stond nog niets. Degene links naast me had groot haar naam in het midden opgeschreven en haar woord eronder. Ik werd een beetje jaloers en draaide me naar degene die rechts van me zat. Misschien had zij nog niets. Ik had geluk, het blaadje was immers leeg. Dat ze haar woord wel wist bleek echter al snel. Vrolijk definieerde zij zichzelf als zonnekind. Daar had ze verschillende associaties bij en vertelde er vol vuur over. Ik kon me niet voorstellen dat ik zo’n woord zou hebben maar vond hem wel bij haar passen, met haar energieke uitstraling.
Woorden en definities werden gewisseld met de andere dames in onze groep en toen keek iedereen naar mij. Ik keek naar mijn lege blaadje. Bovenaan stond mijn naam, met een streepje eronder. Het benadrukte nog meer het feit dat er verder niets stond.
‘Ik heb niets’, zei ik zachtjes. ‘Ik weet het niet…’ (Inmiddels heb ik geleerd dat ‘ik weet het niet’, geen antwoord is. Het is het begin van een leerproces. Het begin van het vinden van jezelf als je het lef hebt om juist dan te zeggen wat er in je is…) En dus deed ik mijn mond open en zei ‘het woord wat in me opkomt is radicale acceptatie, als een soort van volledige overgave’. En zonder tussendoor adem te halen gooide ik er achteraan ‘maar die vind ik niet mooi’.
Zonnekind keek me aan en lachte. Misschien moet je je woord accepteren? Links van mij werd driftig ‘ja’ geknikt. Het raakte me. Ik wilde het niet. De weerstand tegen een ‘lelijk’ woord. Ik wil een flitsend woord, een positieve omschrijving, iets wat ik op mijn visitekaartje kan zetten. Iets van friskijker, kantelaar, kernraker of wat dan niet meer… maar geen acceptatie!
De dag ging door, de spreker verder. Ik peinsde op mijn woord. ‘Misschien klinkt het in het Frans beter’ was me nog als suggestie aangeboden. Ik zocht het even op. Acception. Nou, dat klinkt niet echt veel beter dacht ik toen ik het zag. Maar op het moment dat ik het toch maar onder mijn woord op het kaartje schreef zag ik ineens de overeenkomst met Exception. En ik werd geraakt….
Exception <-> Acception
Het verschil (of de overeenkomst) tussen ‘normaal’ en ‘anders’, tussen twee werelden die elkaar niet verstaan, tussen ‘een uitzondering zijn’ en ‘erbij horen, tussen ‘verwijdering’ en ‘toenadering’. Er is geen sprake meer van kwetsbaarheid want er is enkel nog verbinding en samenhang wanneer acceptatie wordt bereikt.
Misschien is het wel juist een ‘lelijk’ woord om echt te voelen dat ik mag accepteren dat Acceptatie hetgeen is dat mij definieert?!
