De gedachten “Ik pik het niet meer. Ik ben er klaar mee!” zijn bekend bij ons allemaal. Ze creëren vaak een gevoel van ‘ik ga voor mezelf opkomen’ wanneer we erkennen dat ons gedrag vaak volgend, pleasend of afhankelijk is geweest. Als je dat denkt ben je niet de enige. Wie google vraagt naar mogelijkheden om een training te volgen krijgt maar liefst 8.330.000 resultaten aangeboden (in 0,41 seconden). Hot business lijkt het, grenzen leren stellen. Maar ondanks dat het belangrijk kan zijn om voor jezelf op te komen, helpen deze op dualiteit gebaseerde trainingen je vaak van de regen in de drup.
Volgens mij begint het stellen van grenzen niet bij het gevoel dat je een grens zou moeten stellen, maar bij het intern bij jezelf te rade gaan. Wanneer je bijvoorbeeld in een relatie bent waarin je partner soms op een ongepaste manier met je omgaat en je je hierdoor gekwetst en onveilig voelt, is het belangrijk om eerst te voelen dat jullie beide mens zijn, verbonden in de eenheid van het leven en de zoektocht naar liefde en geluk, met alle onhebbelijkheden die daarbij kunnen horen.
Als je weer kunt zien dat je beide behoeften en verlangens hebt, kun je ook weer zien dat er geen absolute regels zijn over grenzen. Elke situatie is uniek en kan verschillende behoeften en uitkomsten hebben. Vanuit dat nondualistische standpunt kun je voelen dat het stellen van grenzen vanuit een plaats van afgescheidenheid, angst of wrok gewoonweg nooit handig is.
Wanneer je grenzen stelt vanuit wrok of angst, dan komt dit voort uit een plaats van afgescheidenheid en oordeel. Je bent bijvoorbeeld boos op iemand omdat diegene iets heeft gedaan wat niet goed voelt, en je wilt diegene laten zien dat hij/zij fout is. Of je bent bang voor de consequenties van het gedrag van iemand anders, en daarom wil je hem/haar straffen of controleren. Als je deze neiging hebt om grenzen te stellen, gaat dit vaak gepaard met negatieve emoties zoals woede, frustratie of angst. In dat geval vraagt het leven niet van je om een grens te stellen, maar om eerst naar binnen te keren en je eigen emoties, intenties en behoeften te onderzoeken.
Als we grenzen stellen vanuit respect en mededogen, komt ons gedrag voort uit een plaats van liefde en zorg voor onszelf en anderen, in plaats van angst of wrok. We beseffen dat we allemaal mens zijn, met onze eigen behoeften en verlangens. En we kiezen voor positieve relaties in plaats van het op afstand houden van anderen. We begrijpen dat elke situatie uniek is en verschillende uitkomsten kan hebben, en als we zijn bereid om openlijk te spreken over wat onze verwachtingen en behoeften zijn kan een keuze flexibel ontstaan. Grenzen stellen is dan iets dat als eindconclusie alsnog kan gebeuren. Liefdevol en respectvol, naar jezelf en de ander.
Dat is zo vrij, dat heeft zelfs de aanduiding van ‘ik móét leren om grenzen te stellen’ niet meer nodig!
