Scholen dicht. Iedereen blijft binnen. Die wetenschap sloeg bij velen van ons in als een bom. Ik haalde mijn schouders op en dacht bij mezelf ‘ach, dit waait vanzelf weer voorbij’. De eerste week zag ik berichten vol paniek. Uit stress leken velen heen en weer te schieten tussen dagplanningen maken, niet te veel inkopen doen en zo snel mogelijk alle diensten online aanbieden. Anderen hanteerden een ‘relax, dit valt wel mee’ strategie. Ze sporten, lachten en relativeerden hun zorgen allemaal weg.
Ik zat erbij en ik keek ernaar, zo voelde ik me een beetje. Ik lummelde. Speelde ukelele. Zong mantra’s. Ging in bad. Las af en toe wat. En bedacht opdrachten om te lachen, te bewegen en dicht bij mezelf te blijven. Het enige wat in deze tijd werkelijk voor me nodig was.
Ik geloof dat wanneer we onze interne autoriteit valideren we kunnen doen wat goed voor ons is, wat er ook van buiten op ons pad komt. We kunnen er dan mee dealen. Overigens besef ik me heel goed hoe anders ik pakweg tien jaar geleden hiermee om was gegaan. Met gedachten die alle kanten opvlogen, emoties die me de ene keer in de kramp en het volgende moment in alles wat ik vond dat moest zouden gooien.
Innerlijk werk, een yoga opleiding, lachmeditatie, nondualiteit en tig jaren improvisatie blijken hun werk te hebben gedaan. Dat beseffen ontroert me en maakt me dankbaar voor wie ik ben. Ook dat is een verhaal dat ik mezelf vertel natuurlijk. Wij mensen leven in een wereld vol verhalen. Krachtige hulpmiddelen voor creatie en manifestatie vind ik dat.
Het belangrijkste wat verandert is voor me is dat ik voel dat er niets mis is met hoe ik mijn leven wil leiden. Ik hoef niet te luisteren naar anderen. Niet te doen wat zij doen. Als ik iemand zie die elke ochtend wil mediteren dan is dat prima. Ik hoef het enkel te doen wanneer ík dat wil doen. Als allerlei ondernemers nu opspringen en hun aanbod volledig online gooien dan mogen ze dat. Ik gun mijn cursisten offline dagen. En ik vertrouw erop dat dit nog voor de zomer kan.
Mijn keuzes zijn oké. Dat wat ik nu wil doen, of het nu wandelen, in de tuin werken, dansen of niks doen is, dat is oké. Wanneer ik mezelf toestemming geef om te doen wat nodig is dan ontstaat ook wel weer de aandrang om die zakelijke mail te schrijven, die webpagina te veranderen of administratie weg te werken. omdat dit simpelweg dingen zijn die mogen gebeuren omdat ze horen bij alles waar ik van hou.
Mijn eigen lichaam, wat ik van binnenuit volledig belichaam wijst me de weg. Zegt me wat er mag gebeuren om deze unieke ervaring in mijn leven tot een goed einde te brengen. Mijn lichaam vertelt me wat ik mag doen om elke avond dankbaar en voldaan in mijn bed te kunnen schuiven. Hoe meer ik leef vanuit het levensproces, hoe meer ik geniet van elk moment en elke dag. Hoe meer ik me richt op doelen, omzet, de mening van anderen of resultaten hoe meer mijn lichaam reageert met stress.
Ik hoef het leven niet te maken, ik hoef niets te doen om gelukkig te zijn. Ik heb een lichaam gekregen om te ervaren dat het leven met al zijn ervaringen zich in mij verzamelen wil. Hoe meer ik me openstel voor ervaringen, voor dingen te doen, hoe meer ik bereid ben om te proberen, om te leren, hoe meer ik kan ontdekken waar het leven me leidt.
Ik geniet van de bewegingen die mijn lichaam spontaan kan maken, de woorden die als vanzelf komen rollen uit mijn mond. Ik houd van wegdromen in belevingen. En van harder lachen dan gepast zou zijn. Het is heerlijk mezelf eraan te herinneren dat het leuk is om mens te zijn. Te kunnen dromen, dansen, zingen, vertellen, vragen, ademen. Een mens te kunnen zijn die speelt. En zolang ik niet ziek in bed lig kan ik dit doen. En wellicht dan ook nog wel? Het is zo simpel. En tegelijkertijd voelt dit nu kunnen doen verfijnd, delicaat en rijk. Ik ben een gezegend mens!
