Een onmogelijke opdracht, zo leek het. Om achter het scherm vandaan het toneel op te stappen en simpelweg te gaan zien wat er zich ontvouwde. Mijn hoofd maakte overuren. ‘Hoezo, mocht ik niets vooraf bedenken?’ Wat zou ik doen als er niets zou zijn? De opdracht die we hadden gekregen leek vanuit het oogpunt van degene die hem gaf simpel eenvoudig:na elkaar het podium opstappen en opmerken welke kleine gebaren de ander maakte en deze nadoen op jouw eigen manier.
Omdat ik als tweede opkwam leek het aan mij om te zien wat de eerste deed en dat na te doen maar die ander had natuurlijk dezelfde opdracht. In beide gevallen leek het simpel wat we gingen doen: we stapten opzij. En dus zouden we dat blijven doen. Totdat we bij de muur aankwamen. Dan mocht het opzij stappen nog in wens door willen gaan maar fysiek gezien zouden we tegengehouden worden natuurlijk. Vanuit het oogpunt van het theater natuurlijk heerlijk want er was geen goed verhaal zonder drama. Het zou vanzelf ontstaan.
En toch was ik daar zenuwachtig aan het wezen. Want het feit dat ik bedacht had dat we opzij zouden gaan betekende niet dat dit ook hetgeen was wat daadwerkelijk in ons spel op het podium zou gaan ontstaan. Sterker nog, eigenlijk mocht ik dit bedachte verhaal dus los gaan laten wilde ik überhaupt ‘in het moment kunnen zijn’.
Ik mocht het zogezegd, aan den lijve gaan ontdekken. Dus nam ik een hap lucht en al uitademend dacht ik ‘gaan met die banaan’ en stapte na mijn voorganger het podium op.Gelijk op dat moment besefte ik dat het gevoel heel anders was als vooraf ingeschat. De ‘zijwaartse stap’ voelde niet als opzij gaan, maar voelde als het podium op komen. En dat hadden we dus nu beiden gedaan. Daar stonden we. Naast elkaar. Stil. Zwijgend. Afwachtend. De lucht vol van verlangen. Mijn lijf vol nieuwsgierigheid.
Een zucht ontsnapte me. Door simpelweg te zijn daar op het podium kon ik me weer ontspannen. Mijn eerdere gedachten – en de stress die dit opriep- liet ik los. En die zucht.. die werd opgemerkt door mijn tegenspeler. Die acuut een eigen versie van ontspanning liet horen.
The game was ‘on’!
Ik besefte op het moment dat hij dat deed dat de bal weer bij mij lag. Ook ik mocht weer zuchten. Loslaten. Ontspannen. En het eerste wat mijn lichaam deed was gaan denken ‘ja maar, hoe dóé ik dat dan?’ En opnieuw in een kramp te schieten. Twee seconden aarzelde ik. En toen voelde ik een hele stellige ‘je weet het toch niet, dus doe maar wat’..
En dat was precies wat er nodig was! We speelden de sterren van de hemel, als in een woordenloze dans gaven we ons over aan een zuchtconcert waarbij we van ontspanning naar ontdekking en puur plezier gingen. De ritmes bij onszelf en de ander herkennend, ermee spelend, groter makend of juist kleiner zodat er een verhaal ontstond. Een verhaal waar het nooit om te doen was geweest maar wat we samen hadden laten ontstaan.
Vijf minuten later stonden we voor de groep om het applaus in ons op te nemen. Wat had ik een lol gehad in dit spel! Ik stond nog na te tintelen van de energie. Achteraf kon ik zeggen wat het verhaal was wat tussen ons ontstond, achteraf leek alles logisch. Achteraf viel het op z’n plek.
Die middag leerde ik een waardevolle les!
De quote ‘Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd‘ kennen we allemaal. Maar nog nooit had ik zo letterlijk gevoeld dat het hierbij niet om de grote dingen in het leven gaat. Dat het om het hele kleine alledaagse gaat dat je ‘aan mag gaan’. En dat als je dat doet – als je dat durft – het leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
We leven in een wereld waarin we al vroeg aan kinderen vragen ‘wat ze willen worden’ in plaats van dat we hen zeggen welke typische talenten, patronen en gedragingen we bij hen zien. We leven in een wereld waarin we goede feedback krijgen wanneer we doen ‘wat afgesproken is’. Als we exact kopiëren wat de juf of meester doet. We leven in een wereld waarin we kinderen vrágen waarom ze emotioneel zijn in plaats van hen te steunen, te troosten, te laten of wat het dan ook is dat hun gevoel zegt dat nodig is.
Hoe kun je als mens nog weten wat het is dat je wilt, wat het is dat je voelt, wat het is wat je ontdekt wanneer je altijd bezig bent om te doen wat je denkt dat hoort of inschat wat het is dat je moet doen? Waar vinden we onder al de prachtige verhalen die ons brein ons vertelt onze oorspronkelijke vonk nog terug?
Wel… eigenlijk precies daar waar het verhaal niet is. Daar waar je in het onbekende stapt. Daar waar je jezelf durft te laten verrassen. Daar waar je een vaag idee van de toekomst hebt (geloof me – als ik niet wist dat ik daar op het podium iets te doen had was het prachtige samenspel niet ontstaan) maar ook daar waar je de ‘hoe’ volledig los durft te laten.
Drijven op je intuïtie begint met toestaan dat je fouten zúlt maken. (Niet mág maken.. er is immers geen keuze aan.) De fouten ontstaan omdat je dacht iets te willen en het in de uitvoering ervan bleek dat dit toch niet zo was. Doordat je te langzaam, te snel of de verkeerde kant uit ging.
Fouten máken is dus, als je je intuïtie volgt, niet erg. Patronen niet opmerken en dus niet tijdig bijsturen wel….
Snel handelen, snel schakelen, een blik op jezelf én je omgeving. Opmerkzaam. In het moment. Het staat in duizenden boeken geschreven dat zo te leven een verlossing kan zijn. En wie deze heeft gelezen weet dat het heel wat makkelijker is erover te praten of te schrijven dan het daadwerkelijk te doen. En het is daar waar mijn bloed sneller gaat stromen. Want als ik ergens blij van word is mensen dit te zien leren. Ze het te zien doen. En te merken dat ze het door kunnen geven. De wereld wordt er mooier van!
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Wil jij dit soort oefeningen zelf ervaren? Meer leven vanuit je intuïtie? Gun jezelf dan komend jaar wat dagen ‘Theater van het Leven‘. Wil je liever intensief met rode draden en levensmissie aan de slag? In het Magie in je Begeleiding leer je de technieken om te leren vertrouwen op wat je te doen hebt hier. Niet denkend vanuit banen of kansen, maar vanuit doen en ontdekken. Zodat je bij kunt dragen met je fantastische werk. Meer impact kunt maken. Vertrouwend op intuïtie. Zichtbaar durft te zijn. Heb jij het Lef om te Stralen? En gun je het jouw klanten ook? Schrijf je in voor de volgende opleiding!
