Durf jezelf te zijn! Ik heb er een hekel aan, dit soort populaire termen. Ze lijken zo inspirerend maar helpen mensen vaak van de regen in de drup.
Jezelf zijn lijkt synoniem voor worden wie je wílt zijn, waarbij je je onhebbelijkheden graag wat meer buiten beeld houdt. Jezelf zijn wordt dan de persoon zijn op wie jij niks meer aan te merken hebt.
En dat klopt niet in mijn ogen. Jezelf zijn begint volgens mij met onderkennen dat je mens bent. Alle onhebbelijkheden van anderen ook tot je mogelijkheden hebt zelfs. En dat je daar compassievol mee om kunt gaan.
Bovenop dat pakketje ‘mens’ waar niks verhevens aan is, komen je natuurlijke takenten (daar waar je energie van krijgt, maar niet actief hebt gekozen)..
…en hoe je het jezelf gunt om te reageren in voor jou nog moeilijke situaties (bv liefdevol, vredig of verbindend). Dat je het jezelf gunt dat je daar beter in wordt. Voor jezelf en anderen om je heen.
Liefdevol de wereld tegemoet stappen met een ochtendhumeur vraagt je te erkennen wat er is. Verbindend reageren op afwijzing vraagt je om in contact te blijven, ook als het moeilijk is.
Jouw waarde wordt zo iets wat jij leert te omarmen, in plaats van een imago dat je hoog wilt houden. En je leert er misschien nog meer van wanneer het mislukt, dan wanneer het elke dag lukt.
Om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het leven gewoon gebeurd. En jouw waarde je er op moeilijke momenten heeft geholpen niet tegenin te gaan.
Authenticiteit is dan niets anders meer dan het leven dat onbelemmerd door je heen stroomt. Ware authenticiteit heeft geen persoonlijke voorkeuren meer nodig.
Dat is zo vrij, dat heeft zelfs de aanduiding van een ‘ikje’ niet meer nodig!
