Toen ik begon met lezen in de boeken van Brene Brown was ik helemaal niet zo bekend met de term ‘kwetsbaarheid’. Ik vond hetgeen zij schreef dan ook heel logisch en volledig in lijn met datgene wat ik al veel eerder had geleerd in NLP, mindfulness, schaduwwerk, enneagram, innerlijk kind, familie-optellingen en alle andere dingen die ik had gedaan.
toch zat er ergens een verschil. Iets dat anders was. Iets dat me raakte om er mee aan de slag te gaan en te blijven. Om me niet te laten coachen op een fatale omwenteling in mijn leven, of op een probleem waar ik tegenaan liep, maar juist aan de slag te gaan met de kleine alledaagse beslommeringen die me bezighouden.
Die kleine dingen namelijk, daar draait het om….
Dat snapte ik wel, maar ik wist niet hoe ik ermee aan de slag moest gaan. Verstandelijk wist ik dat ik waarschijnlijk gelukkiger zou zijn als ik meer in het nu kon zijn, meer leerde genieten van de kleine dingen in het leven, me meer zou openstellen voor nieuwe ervaringen.
Maar hoe moest ik dat doen?
En wanneer?
Ik werd immers zo immens in beslag genomen door werk, vergaderingen, drukke afspraken, de kindjes en het huishouden…. Als ik maar iets zou leren dan zou het goed komen, zo voelde het vanbinnen. Maar wat had ik dan te leren?
Toen ik de theorie tot me door liet dringen begon het me langzaam te dagen.
Het gaat niet om iets kunnen, iets hebben, iets zijn….
Het gaat erom dat je werkelijk durft te voelen en te ervaren. Dat je gevoelens niet wegstopt, maar jezelf leert te uiten en de rauwe werkelijkheid er laat zijn. Pas als je die kunt omarmen kun je intens genieten van de fijne dingen, omdat je ‘openstaat’ voor ervaringen in plaats van ze wegdrukt en probeert te verdoven.
De pieken en dalen van kwetsbaarheid
Leonard Cohen zingt in “Hallelujah” over de liefde; ‘love is not a victory march, it’s a cold and it’s a broken hallelujah’. Deze tekst zou ook kunnen gaan over kwetsbaarheid, gaf Brene aan. Vervang het woord maar eens en voel de pieken en dalen in de emoties van deze zin.
En daar gaat het wat mij betreft om.
De kleine ontegenzeglijke dingen
Die uiteindelijk zorgen voor een fantastisch geluksgevoel.
Want kwetsbaarheid voelt alsof je naakt op een podium staat en maar hoopt dat je applaus krijgt in plaats van gelach… Of hopen dat het applaus harder klinkt dan het gelach… Niet iets wat je op zou willen zoeken lijkt het. Maar als het applaus er is dan waarderen we dit enorm. Een mooie tegenstelling.
Wat kies je? Durf je het risico aan?
Bij anderen zijn we dol op de rauwe werkelijkheid en openheid, maar bij onszelf zijn we angstig om het te laten zien. De waarheid is dat we de kwetsbaarheid van de ander graag willen voelen en ervaren maar dat we onszelf niet kwetsbaar willen voelen. Omdat we denken dat wat wij te bieden hebben niet voldoende is. Omdat we kwetsbaarheid associëren met zwakheid.
Kwetsbaarheid is moed in de ander en zwakte in mezelf.
Want kwetsbaarheid voelt als;
– je maskers afnemen en hopen dat je ‘echte ik’ niet te hard tegenvalt.
– het punt waar kracht en angst elkaar ontmoeten.
– de eerste stap op weg naar datgene waar je het meest angstig voor bent.
– vrijheid en bevrijding, angst, opwinding en hoop tegelijkertijd.
– alsof je een vrije-val maakt
– alsof je de controle loslaat.
– het voelt naakt
De vraag is nu of dat wat je ‘voelt’ wel de waarheid is. Angst is namelijk geen teken dat je iets niet moet doen, het betekent dat je op de drempel staat om iets nieuws te leren!
Om echter zeker te weten dat kwetsbaarheid niet negatief is vroeg Brene aan veel mensen om een omschrijving te geven van wat kwetsbaarheid voor hun is. Ze kreeg als antwoord:
– Kwetsbaarheid is een impopulaire mening geven.
– Kwetsbaarheid is ‘nee zeggen’.
– Kwetsbaarheid is vragen om hulp
– Kwetsbaarheid is zorgen voor een geliefde die ernstig ziek is
– Kwetsbaarheid is een vriend bellen waarvan het kindje zojuist is overleden
– Kwetsbaarheid is wachten op de uitslag van een biopsie.
– Kwetsbaarheid is gepromoveerd worden en niet weten of je succes zult hebben
– Kwetsbaarheid is toegeven dat je bang bent.
– Kwetsbaarheid is opkomen voor jezelf of vrienden als iemand roddelt of gemeen is.
– Kwetsbaarheid is vragen om vergeving
Klinkt dit als zwakte?
Is ‘nee’ zeggen zwak? Is verantwoordelijkheid nemen zwak? Is voor jezelf of anderen zorgen zwak? De waarheid is dat we volledig zijn blootgesteld voor anderen als we ons kwetsbaar opstellen. Dat we ons in de martelkamer bevinden die we onzekerheid noemen.
En ja, we nemen een enorm emotioneel risico als we onszelf toestaan om kwetsbaar te zijn. Maar jeetje, wat kunnen we daar veel van leren! Wat stelt ons dat in staat om mega sprongen te maken in onze ontwikkeling. En door het te doen, ga je op een enorm krachtige manier een verbinding aan met anderen.
Want, nu ik het enige tijd ‘doe’, nu ik probeer om te benoemen welke tegenstrijdige emoties er in me leven, voor mezelf opkom, me uitspreek als iets me niet zint en hulp vraag…. Nu merk ik dat ook deze gevoelens van onzekerheid die het in eerste instantie opriep, een bepaalde extra lading beginnen te krijgen.
Ik ga de angst niet meer uit de weg, want door ‘het aan te gaan’ vind ik mezelf moediger, sterker en krachtiger. En dat alles door me kwetsbaarder op te stellen…. Zo bijzonder, dit gevoel gun ik iedereen!
Als je kwetsbaar bent, zien mensen ook je kracht.
Als je louter kracht uitstraalt, bouw je een muur om je heen…
