Laatst lag ik op een operatiekamer. Geel van het jodium lag ik te wachten tot de oogarts zijn verdovingsprik zou zetten en zette me schrap voor de ervaring ervan.
Die viel mee overigens. Lang niet zo erg dan ik had verwacht. Ik haalde opgelucht adem en wachtte de operatie vervolgens rustig af.
De arts zal waarschijnlijk een heel ander verhaal vertellen. Die heeft na thuiskomst echt niet tegen zijn vrouw vertelt dat hij een meevallende verdoving had. Die vertelt mogelijk eerder over het aantal operaties dat hij die dag had en of er ruimte voor pauze was.
Iedereen heeft een ander verhaal bij alles wat er gebeurt. En dat geldt voor alles wat we in het leven meemaken.
Zonder dat we het zelf door hebben. Of het nu goed voelt of niet.
We hebben vaak niet door dat we met onze inschatting van een situatie iets angstaanjagend maken of een heerlijk vooruitzicht.
We zien niet hoe we met onze verwachting onze realiteit maken. En toch zul je enkel de ervaring hebben ‘hé, de kop is leeg’ als je in eerste instantie al verwacht had dat er nog een slok koffie of thee inzat.
In je hoofd spoken alle ervaringen uit je verleden rond. Alle dingen die onze individualistische, op succes en schoonheid georiënteerde maatschappij in je hoofd heeft gestopt.
En in je lijf spoken alle neigingen rond. Alle voorkeuren om vooral hele fijne gevoelens te ervaren en vooral geen negatieve. En al helemaal geen pijn.
Ver voorbij de oordelen, neigingen, ervaringen en verhalen die jij hebt over jezelf schuilt echter de essentie van wie jij bent en wat je doet. Wat nou als je die onweerstaanbare authentieke energie in kunt zetten voor je eigen levensgeluk?
Hoe lekker zou het zijn als je geen last meer van rotgevoelens zou hebben? Als je niet meer angstig naar het leven zou kijken zo van ‘Ja, eh.. gaat dat wel goed allemaal?’ Maar dat je herkent wat er gebeurt in jezelf zodat je je kunt overgeven. Het leven vraagt immers nooit iets anders van je, dan er mee te zijn.
Klinkt dat weird? Ja, mogelijk wel. Maar het is ook gaaf zo te leven. Dat ontdekte ik weer eens tijdens de oogoperatie die ik dus laatst had. Vanonder mijn groene operatiekleed was ik nieuwsgierig getuige van een heel uniek event. En ik voelde me bijna dankbaar om het van zo dichtbij mee te maken. Het was beter dan de beste aflevering van vinger aan de pols die ik ooit gezien had.
Op dat moment besefte ik; dit is wat Boeddha met ultiem geluk bedoeld heeft. Dat dit is waar spiritualiteit over gaat. Dit heeft niets te maken met leren mediteren. Niets met wel of geen bezittingen. Niets met eigenwaarde of succes.
Het is de werking van je brein en zenuwstelsel diepgaand leren kennen en de vaardigheid om daarin playful (open en nieuwsgierig) in het leven te staan. Wanneer je alles kunt omarmen, mag alles er zijn. Perfect imperfect. Liefdevol incorrect. Wonderbaarlijk gebroken en helemaal oké. Dan hoef je niemand meer te verbeteren, te helpen of helen. Inclusief jezelf.
Vanuit wat heelheid me bracht geef ik graag heelheid door. Wie playful in het leven staat ervaart een crisis als een kans en het leven als ongekende mogelijkheid. Ik leer het je graag!
