Laatst had ik een gesprek met iemand over kleding die we dragen als trainer of spreker wanneer we voor een groep staan. En hoewel het jasje/dasje van vroeger toch echt niet verplicht zijn, hebben veel mensen toch de neiging zich net wat zakelijker of netter aan te kleden. Niks mis mee.
Maar ik bleef er daarna een beetje over mijmeren. Want wat zegt de uitstraling van een trainer eigenlijk? Baseren we onze verwachtingen van een ‘deskundige’ niet te veel op hun voorkomen? Als die persoon in mantelpak verschijnt, verwachten we dan automatisch meer professionaliteit dan van een persoon in oude spijkerbroek en afgetrapte gympen?
En dáár schoot voor mij iets dwars. Want de trainingen waar ik het over heb gaan niet over zakelijke skills of financiele vaardigheden. Het gaat over groei en ontwikkeling. Over menszijn. En ik geloof dat je dat als trainer dan ook mag uitstralen. Gewoon laten zien wie je bent. Je hoeft niet je campingkloffie aan, maar waarom iets anders aandoen dan dat je ervoor of erna zou aantrekken?
Ik geloof dat we mens mogen zijn. En dat mag ‘passend’, maar zeer zeker ook ‘eigen’ zijn. Want voor mij is authenticiteit het allerbelangrijkste. Als trainer, maar vooral ook in een rol als vertrouwenspersoon. Hoe kan iemand je vertrouwen, echt diep vertrouwen, als je niet je ware zelf laat zien?
Natuurlijk, er zijn situaties waarin het passend is om bepaalde kleding te dragen. Het is fijn dat je de pastoor herkent wellicht. Dat je een hulpverlener op straat niet aanziet voor een willekeurige voorbijganger, maar waarom toch altijd die nadruk op een bepaald soort kleding dat professioneel zou zijn?
Wat is de boodschap die we uitstralen als we alleen maar onze professionele buitenkant laten zien? Of erger nog, een buitenkant die qua stijl niet overeenkomt met onze binnenkant? Hebben we het dan niet over het masker dat we dragen, in plaats van de echte ik? Kun je werkelijk ontspannen aanwezig zijn in kleding die niet prettig zit?
De persoon bij wie je je hart opent, moet een veilige haven zijn. Iemand bij wie je je op je gemak voelt, iemand die zonder oordeel luistert, iemand die je begrijpt. Voor mij gaat het daarbij niet om hoe iemand eruitziet, maar om hoe iemand aanvoelt. En dat gevoel kan je (als je het mij vraagt) alleen overbrengen als je authentiek bent. Als je vanuit je hart spreekt en luistert. Je wat je doet en zegt klopt bij wat je voelt en ervaart.
Ik wil niet zeggen dat mensen in deze branche niet authentiek zijn. En ik wil niet zeggen dat kleding er helemaal niet toe doet. Maar ik wil wel de vraag stellen: waarom? Waarom vinden we het zo belangrijk om ons op een bepaalde manier te kleden, vooral als het niet overeenkomt met wie we echt zijn? Is het uit angst om niet geaccepteerd te worden? Uit angst om niet professioneel over te komen?
Als dat zo is, dan is het tijd om daar verandering in te brengen. Het is tijd om onze ware zelf te omarmen, in al haar schoonheid en imperfectie. Want alleen dan kunnen we echte verbinding maken. Niet alleen met anderen, maar vooral ook met onszelf.
In een wereld waarin we vaak het gevoel hebben dat we niet goed genoeg zijn, dat we ons moeten aanpassen aan de verwachtingen van anderen, is het zo belangrijk om trouw te blijven aan onszelf. Om te kiezen voor authenticiteit boven conformiteit. Want alleen dan kunnen we echt vrij zijn. En vrijheid, dat is uiteindelijk waar het allemaal om draait.
Ik geloof dat we voor onszelf en elkaar alleen écht het verschil kunnen maken door onszelf te zijn, in al onze glorie. En ik hoop dat jij dat ook doet. Want de wereld heeft jou nodig, precies zoals je bent.
