Er is iets buitengewoons aan jullie, mijn volgers. Wanneer ik een blogpost over onderwijs schrijf, en uitleg dat leren het beste gebeurt wanneer leerkrachten ruimte geven aan leerlingen om te experimenteren en te ontdekken, zijn jullie het ermee eens. Wanneer ik zeg dat zorg compassievoller zou moeten zijn, zijn jullie het ermee eens. Wanneer ik schrijf dat leiders die alleen streven naar pure optimalisatie op de lange termijn, niet bijdragen aan zingeving, begrijpen jullie dat heel goed.
Jullie voelen zelf heel goed aan dat geld niet zaligmakend is, en dat geluk misschien meer wordt gedefinieerd door innerlijke voldoening dan uiterlijk succes. En jullie begrijpen dat als je jezelf waardeert, je vanzelf beter luistert naar je innerlijke wijsheid, waardoor zelfzorg vrijwel moeiteloos verbetert.
Maar wanneer ik jullie vraag naar jullie eigen leven te kijken, blijkt dat je jezelf eigenlijk helemaal niet zoveel experimenteerruimte geeft. Jullie streven naar oprechte verbinding met anderen, maar lopen jezelf soms voorbij. Jullie voelen druk om te passen in een systeem dat helemaal niet resoneert met jullie diepste overtuigingen. En in de gevoelens van onzekerheid en zelftwijfel die daardoor ontstaan, grijpen jullie naar verschillende methoden om stress te beheersen, het zenuwstelsel te reguleren, emotioneel te helen, grenzen te bewaken, tijd te beheren of jezelf beter te profileren.
Wat ook jij misschien nog niet doorhebt, is dat de wereld waar je naar verlangt – een wereld van verbinding en oordeelloosheid – haaks staat op de manier waarop je met jezelf omgaat. Dat is niet vreemd; dat is wat jullie is geleerd. We leven nu eenmaal in een wereld van dualiteit, van groter, beter, meer en constant streven. Van problemen elimineren en zorgen dat je een optimaal leven leidt. Maar dat is dus precies de wereld waar je in de eerste plaats al niet in hebt gepast. Waarvan je voelde dat er ‘iets niet klopte’. Daarom mag je gaan leren hoe zelfzorg en omgaan met het leven (en jezelf) ook op een ándere manier kan.
Soms spreek ik toevallig iemand die op mijn website heeft rondgeneusd. Bijna altijd komt er dan de opmerking; ‘ik weet het niet hoor… ik wil niet nóg weer een opleiding doen’. Vaak gevolgd door de uitspraak ‘ik ben eigenlijk wel klaar met aan mezelf werken’. En dat snap ik heel goed, want de opleidingen die ze deden waren waarschijnlijk allemaal duaal. Gericht op vaardigheden, op verbeteren, op het verkrijgen van meer kennis of het bereiken van bepaalde prestaties. Dit zijn allemaal aspecten die horen bij een duale manier van leren, waarbij men streeft naar externe validatie en succes.
Mijn benadering is anders. Het is niet gericht op verbetering, maar op inzichten. Het gaat niet over het bereiken van een bepaald doel, maar over het begrijpen van het proces. Het gaat niet over het vergaren van kennis, maar over het verbinden met je innerlijke wijsheid. Het gaat over het ontdekken van wie je al bent, in plaats van streven naar wie je zou moeten zijn. Het is een uitnodiging om te leven met de moed om te falen en het lef om te stralen. Een uitnodiging te ontdekken dat er niets mis met ons is.
Door de menselijke ervaring diepgaand te begrijpen, ontwarren we de complexiteit van onze samenleving. We gaan een andere realiteit voorleven en doorgeven, niet gedreven door controle, maar vanuit authenticiteit. Laten we leven en werken op een manier die echt resoneert met wie we zijn. Als je immers niet past in de wereld waarin je geboren bent, mag je mee een nieuwe creëren. Doe je mee?
