“Gaat het met je?”
” Niet afvegen voor je klaar bent! Zonde van het werk… 🙂 “
” Je bent niet de babysitter van je gevoelens. Laat ze er maar lekker zijn.”
” Kan ik iets voor je doen?”
” Laten we allemaal ons hand-op-hartgebaar maken, zodat xxx voelt dat we er voor haar zijn”
” We hebben een winnaar! De eerste tranen. En kijk eens hoe mooi ze zijn.”
Zes verschillende manieren waarop ik trainers de afgelopen jaren hoorde reageren op iemand die huilde in de groep.
Het zette me aan het denken. Zijn al deze reacties behulpzaam? En wat vinden we in onze samenleving eigenlijk van emoties die vrijelijk gedeeld worden? Zijn ze onprofessioneel? Heftig? Fijn? Welkom? Noodzakelijk voor verandering?
En hoe bepalen deze gedachten hoe je ermee omgaat in een groep?
Zijn tranen (en emoties) goed of fout?
In onze maatschappij zijn we gewend alles op te delen in uitersten. En eerlijk is eerlijk, dat is ook gewoonweg hoe ons brein van nature werkt. We onderscheiden hoog van laag, hier van daar, licht van donker en emoties in gewenst of ongewenst.
De vraag is maar of dat dit onderscheid daadwerkelijk bestaat.
Wie gelooft in deze dualiteit zal denken in termen als ‘ik en jij’. Wie voorbijgaat aan deze tegenstrijdigheid zal eerder denken in termen van menselijkheid. Van ‘wij’.
Vanuit de ‘ik-en-jij’ visie zijn er liefdevolle opmerkingen waarin onbewust toch de afgescheidenheid wordt benadrukt en actief moet worden bestreden. Opmerkingen zoals ‘Gaat het met je?’, ‘Kan ik iets voor je doen?’ of ‘Laten we allemaal ons hand/hartgebaar maken zodat xxx voelt dat we er voor hem/haar zijn’.
Maar wat als we heel diep vanbinnen helemaal niet zo van elkaar verschillen? We willen als mens allemaal dat onze gedoetjes snel opgelost zijn. We willen allemaal iemand om van te houden. We willen ergens rustig kunnen slapen. In die wensen verschillen we niet van elkaar.
Als we bedenken dat we niet veel van elkaar verschillen en tegelijkertijd erkennen dat elke positieve emotie ook een tegenhanger heeft, dan zouden we kunnen concluderen dat onze emoties misschien geen beoordeling verdienen. Dit alles is mogelijk gewoon een natuurlijk onderdeel van het menselijk bestaan.
Alles is een continuüm van ervaringen die voortdurend veranderen in deze optiek. Dus waarom zouden we haast hebben om onze tranen af te vegen? Als het zover is dat het gedaan is, dan houdt het vanzelf op. Zo werkt dat nu eenmaal.
Gevoelens zijn geen vijanden die getemd moeten worden. We hoeven ze niet te onderdrukken, te controleren of weg te stoppen. En op dezelfde wijze zijn tranen geen teken van zwakte of falen, maar eerder een prachtige uitdrukking van de diepte van ons menselijk bestaan. Tranen dragen de waarheid van ons hart en herinneren ons eraan dat we levende, voelende wezens zijn.
Laten we de tijd nemen om alles volledig te ervaren, zonder haast of oordeel. Laten we de schoonheid erkennen in alles wat we ervaren en de fysieke verschijnselen verwelkomen als een deel van ons geheel.
