“Xan, ik heb het nu ook…” hoor ik mijn vriendin zeggen.
Ik zit in de auto en dus hoor ik haar via de speakers van de radio.
Ik kijk naar mijn telefoon (alsof ik haar daar zou zien) en zeg ‘oh? vertel!’
Ze haalt adem en begint te vertellen over hoe ze tegenwoordig de moeilijke momenten in het leven opzoekt. Ze niet meer uit de weg gaat, zich er niet meer kunstig omheen kletst, uitstelt, lastige zaken door een ander laat opknappen of zich er simpelweg tegen wapent.
Phoe, wat ben ik trots op haar! Gewoon datgene wat ze moeilijk vind in de ogen kijken en het aangaan. Hulp vragen, je uitspreken, een mening geven, zeggen dat je het (nog) niet weet, zich kwetsbaar opstellen…. ze doet het allemaal.
Maar ze doet het ook – dat was wat ze mij vertelde – met tranen in haar ogen. “Ik weet niet Xan, maar volgens mij hoort het erbij of zo. Dat mensen die normaal al gevoelig zijn en kúnnen huilen, dat ook doen wanneer ze eindelijk op durven zoeken waar ze bang voor zijn.”
Ik ga het bij mezelf even na. ik voel ook dat wanneer de tranen opkomen in een gesprek dit vroeger het moment was waarop mijn luiken dichtgingen
Het moment waarop ik een muurtje opwierp, een masker opzette koel en ongenaakbaar probeerde over te komen, mezelf wijsmaakte dat een verstandelijk antwoord ook goed was.
En nu mag het er gewoon zijn bij mij. Het grote verschil met een paar jaar geleden, toen ik stress pas voelde wanneer mijn schouders verhard waren en mijn hoofd bonsde is dat ik het nu heel snel voel. En dat het er mág zijn omdat ik voel en besef dat dit het moment is waarop ik kan leren.
Het moment waarop ik vaardigheden ontwikkel
het moment waarop ik mezelf beter leer kennen
het moment waarop ik volledig in verbinding ben met mezelf
Later op de dag ga ik bij mezelf ook nog na dat dat huilen natuurlijk een simpele manier is om het stress emmertje leeg te gooien, omdat ie door de kwetsbaarheid daarna snel weer gevuld wordt. En dat ik het ook kan doen door mijn gevoel met enige humor te gaan overdrijven. Dat jaartje clownerie en theater heeft me wat dat betreft goed gedaan.
En als ik dit zo schrijf word ik nieuwsgierig. Want als er twee manieren zijn om de stress van kwetsbaarheid kwijt te raken maar wel volledig in je gevoel te blijven. Dan zijn er vast nog meer!!
Hoe uit volledig kwetsbaar dúrven zijn zich bij jou? Ga je mee op avontuur in jezelf?
