Vandaag gaf ik les aan een fantastische groep mensen in de opleiding ‘Theater van het Leven’, wat verwijst naar het innerlijk theater in ons allemaal. Ik daagde hen in een oefening uit om ‘iets’ in hun leven te pakken en het in kleine stukjes te hakken. Ik nam mijn eigen zolder als voorbeeld, die eigenlijk smeekte om een opruimbeurt.
Terwijl ik hierin opging, zag ik het bureau volgestouwd met rommel, de prullenbakken die schreeuwden om geleegd te worden, en de kast die uitpuilde met spullen waarvan ik de helft waarschijnlijk kon slijten op Marktplaats. Mijn hele wezen schreeuwde: “Nee, dank je!” En ik voelde mijn weerstand, maar tegelijkertijd riep elk stukje rommel ook weer een ander gevoel op.
Mijn cursisten pakten hun eigen onderwerpen aan. Ze visualiseerden, leefden zich in, en lieten hun creativiteit de vrije loop. Naderhand vroeg ik of ze alle perspectieven hadden weergegeven, zelfs die van hun medestudent die toekijkend hun proces beleefde. Voor velen was dit laatste een eyeopener, en dus gunde ik hen nog wat tijd om dit aspect te verkennen. Zichzelf visualiserend, hun situaties uitbeeldend, hoorde ik in de nabespreking dat dit compassie deed opleven. De beleving was heel anders dan het ‘zijn’ met je eigen gevoel ten aanzien van een deel van je uitdaging.
Het deed me denken aan de vergelijking met een bioscoop, een veelgebruikte metafoor in spirituele kringen. Je ziet allerlei gedachten, gevoelens en emoties als films op een scherm, maar het scherm, dat onveranderlijke in onszelf, blijft altijd hetzelfde. Ongeacht wat er gevoeld wordt, je kunt er compassievol bij zijn. En dat is precies wat hier ervaren werd.
In plaats van te zeggen ‘ik ben boos’ of ‘ik ben verlegen’ ga je dan zien ‘er is boosheid in mij’ of ‘ik voel me even wat verlegen’. Alsof er ruimte komt om dat gevoel. Als we zeggen dat we een gevoel zijn, zetten we onszelf vast. Maar als mens zijn we zoveel veel meer dan één gevoel.
Mijn lerares zei altijd: “Ervaringen zijn als wolken; ze komen en gaan, maar de lucht blijft altijd.” Wat als we kunnen leven vanuit dat stille deel in onszelf, en de gedachten en gevoelens kunnen zien als dingen die voorbij gaan?
Leven vanuit dit stille deel betekent dat we niet vastzitten aan één gevoel of gedachte. We zijn het stille deel dat alles ziet en voelt. Dit geeft ons de vrijheid om het leven volop te ervaren, zonder vast te zitten aan één ding. Zo kunnen we in de kalmte verblijven, zonder overweldigd te worden. Het stelt ons in staat te leven vanuit een plaats van vrede, liefde en grenzeloze mogelijkheden. Het stelt ons in staat om met een open hart en een open geest door het leven te gaan, en om elke ervaring, elk gevoel, en elke gedachte volledig te omarmen. Dit is wat ik onder ‘speels’ versta. Dit is wat ik wens te delen, te ervaren, en te vieren met iedereen die ik ontmoet.
Dat betekent niet dat we moeten stoppen met voelen of onze gevoelens negeren. Integendeel, we erkennen en accepteren ze, wetend dat ze komen en gaan, zoals regendruppels in de zee. Geen enkele ervaring is puur ‘goed’ of ‘slecht’. Verdriet maakt blijdschap mogelijk. Het is allemaal deel van ons leven en verrijkt het.
In dit proces van observeren en ervaren, vinden we een dieper begrip van onszelf en van het leven. We ontdekken de schoonheid in elk moment, de waarde in elke ervaring, en de liefde in elke interactie. Door deze staat van ‘zijn’ en ‘ervaren’, ontwikkelen we een diepere connectie met onszelf, met anderen en met de wereld om ons heen. Ervaren we het leven als een prachtige symfonie van ervaringen, lessen, en mogelijkheden.
En in dit alles vinden we vrijheid. Vrijheid om te zijn wie we zijn, om te voelen wat we voelen, en om te ervaren wat we ervaren. We leren dat we niet gebonden zijn aan een bepaalde identiteit, aan een bepaald verhaal, of aan een bepaalde manier van zijn. We kunnen elk moment opnieuw kiezen, elk moment opnieuw creëren, en elk moment opnieuw ervaren.
Dus, in deze reis van het leven, nodig ik jou uit om het leven te ervaren in al zijn pracht en praal, in al zijn pijn en plezier, en om elke nuance, elke kleur, en elk moment te omarmen. Of het nu om een rommelzolder of een kopje verse espresso gaat. Ik nodig je uit om je hart te openen, je geest te verruimen, en je ziel te verrijken. Je open te stellen voor de schoonheid van ons bestaan.
