Het verhaal van het klittebandje
Er was eens een vrouw genaamd Anna. Ze had een oud trauma uit haar verleden dat als een klittebandje aan haar bleef kleven en haar gevoelens en gedachten beheerste. Het trauma had haar jarenlang ervan weerhouden om nieuwe dingen te proberen en de wereld in te gaan. Ze dacht dat de wereld de schuld was van haar problemen en vermeed alles wat haar aan het verleden deed denken. Maar op een dag zag Anna een oude man in het dorp die met een paar kinderen aan het spelen was. De kinderen hadden allemaal klittebandjes op hun kleding zitten en de man legde aan hen uit hoe het werkte. Anna keek toe en begon te luisteren naar wat de man te zeggen had.
De man legde uit dat onze belevingswereld ontstaat omdat we conclusies trekken over de wereld om ons heen. Als we een negatieve conclusie trekken, werkt het als een klittenbandje en blijven alle herinneringen en gevoelens van het verleden aan ons kleven. Maar als we een positieve conclusie trekken, werkt het als glad plakbandje en glijdt alles van ons af. Anna besefte zich dat ze nooit heel erg bewust die conclusies over het leven had getrokken. Dat was geheel onschuldig buiten haar controle gebeurd.
Omdat ze de man geloofde en niet langer bang was voor de wereld besloot ze weer op pad te gaan. Ze ontdekte al snel dat haar inderdaad haar eigen overtuigingen en gedachtes in het moment waren die fijne of vervelende gevoelens opleverden. En omdat ze nu steeds vaker ook leuke nieuwe dingen probeerde kwamen er steeds meer gladde plakbandjes op haar lichaam. En naarmate ze meer nieuwe situaties aanging, begonnen er ook wat oude situaties van haar klittebandjes af te glijden.
Ze kon nu zelfs af en toe rechtstreeks op haar klittenband kijken die nog altijd de mogelijkheid had om ergens iets nieuws aan te trekken. Toch was er een verschil. Als er nu een nieuwe situatie aankleefde dan wist ze dat het onschuldig vast was blijven plakken. Dat de situatie daar niets mee van doen had, maar dat ze blijkbaar haar gevoelige stekeltjes uitgezet had. En omdat ze haar gedachten niet liet gaan naar wat er precies was gebeurd, wat ze daarmee moest doen, wat ze eraan kon veranderen of hoe het te voorkomen in de toekomst.. had ze tijd over om te voelen waar ze eigenlijk zin in had. En zo nog meer leuke dingen beleven. Haar klittenbandjes bleven. En toch voelde ze zich bevrijd.
De uitleg (Dualiteit en nondualiteit)
De wereld zoals je hem ervaart is altijd duaal, omdat onze zintuigen gebouwd zijn om de wereld in eenvoud te laten ervaren. We zien hoog en laag. Voelen warm en koud. Ervaren licht en donker. Horen harde en zachte geluiden. En ook ons gevoel komt op deze wijze binnen. We vinden iets fijn wanneer het bij onze huidige behoeften past en niet-prettig wanneer het er lijnrecht tegenover staat. Vaak wijzen we dan naar de buitenwereld alsof we denken dat daar het gevoel vandaan komt, maar in feite is dit vanuit jezelf ontstaan.
In het verhaal is Anna’s klittebandje een voorbeeld van een dualistische perceptie. Ze gelooft dat de wereld de oorzaak is van haar problemen en dat ze de wereld moet vermijden om de hoeveelheid zware ervaringen op haar klittebandje niet verder te laten groeien.
Het idee van dualiteit kan ook worden weerspiegeld in Anna’s overtuiging dat ze de wereld moet vermijden om haar klittebandje niet verder te laten groeien. Dit is een voorbeeld van het dualistische denken dat stelt dat er een scheiding is tussen het zelf en de wereld om ons heen. Non-duaal denken gaat echter over het accepteren van het feit dat het zelf en de wereld om ons heen één zijn, en dat we ons niet hoeven te scheiden van de wereld om ons heen om te genezen of te groeien.
Als Anna begint te begrijpen dat haar klittebandje een creatie van haar eigen geest is, begint ze zich te realiseren dat de situaties niet persé verkeerd, angstig of onveilig zijn. Haar percepties en interpretaties maken dat zij dit zo interpreteert, maar een ander kan dit anders ervaren. Dit is een voorbeeld van het begrip van non-dualiteit dat we onze eigen realiteit creëren door onze eigen percepties en interpretaties.
Uiteindelijk leert Anna dat het klittebandje niet iets is dat ze hoeft te vermijden of te bestrijden, maar iets dat ze kan accepteren als een deel van haarzelf. Ze leert dat ze in staat is om haar eigen percepties en interpretaties te veranderen, en dat ze niet gebonden is aan het verleden of aan haar eigen klittebandje.
Dit is een prachtig voorbeeld van hoe het begrijpen van non-dualiteit kan helpen om ons te bevrijden van de dualistische percepties en interpretaties die ons in het verleden hebben vastgehouden. Het helpt ons om ons bewust te worden van de eenheid van het zelf en de wereld om ons heen, en ons in staat te stellen om vrijer en vreugdevoller te leven.
